Οι λέξεις των ανθρώπων, μαζεύονται όπως τα σύννεφα στον ουρανό, προμηνύοντας βροχές, καταιγίδες και Χειμώνες. Μόνο ασχήμια και σαστισμένη ανεπάρκεια. Μακριά νυχτωμένοι, οι περισσότεροι, λαχταρούν μια χρυσή αυγή, να δροσίσει το ατελείωτο τίποτα που περπατάνε. Έτσι φαίνεται.

Το βλέμμα πέφτει σε ιστορίες μεταμορφωμένες σε ανθρώπους, με αφηγηματικά κενά και γλώσσα ακατάληπτη, desperado, νεκρή, αρχαιοελληνική, κούφια, αλλόκοτη, ονειρική, μαγεμένη από τα γιούχα στους πουλημένους πολιτικούς και την εκσπερμάτωση των μεταμεσονύκτιων ειδήσεων, συνοδευμένες από νοθευμένο whisky και αλλοιωμένο ξηροκάρπι. Αυτός ο θαυμαστός καινούριος κόσμος, παλιός όσο και τα γονίδια του australopithecus afarensis, λατρεύει το είδωλό του, ανανεώνει τη φορεσιά του και προβάρει την ίδια προβιά, την αναγνωρίζεις εκεί… στα σταματημένα αυτοκίνητα, τα ξεχειλισμένα τρόλεϊ, τα βαρετά καφενεία, τα ινστιτούτα αισθητικής και τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Η απέχθεια για την βρώμα, τα μαυρισμένα νύχια, τα καπνισμένα πανωφόρια και τα λασπωμένα σκαρπίνια, έρχεται ξανά και ξανά και ξανά, στα πρόσωπα όλων των άλλων, των γαμημένων άλλων, που δεν αρκεί κανένα άρωμα, όλα τα biotherm του κόσμου, να σε κάνουν να διώξεις μακριά την επιθυμία να σβήσουν από μπρος σου, για πάντα. Έτσι φαίνεται.

Κάπως έτσι, εισχωρούμε βαθύτερα στη συνήθεια που λέγεται καθημερινότητα και χωρίζουμε τα πάντα σε φίλους και εχθρούς. Όντας και εμείς εχθροί και φίλοι, προσπαθούμε να χωρέσουμε στο λεξιλόγιο τρίτων, ανεξαρτήτως ρόλου, ως ένα ακόμη λήμμα, μια επιπλέον ερμηνεία, που μνημονεύει και μνημονεύεται, γιατί τι άλλο καλύτερο από την αρθρωμένη γραμματικά υπόσταση της τηλεφωνικής συνομιλίας, που χαρίζει ερμηνείες και όρια; Και κάθε συνομιλίας, τελικά. Εκεί, σε αυτό το τίποτα που γεννάει κόσμους (τι παγίδα και τούτο), δίνουμε τον καλύτερο εαυτό, προσδοκώντας ανάλογης ποιότητας επιδόρπιο. Τι ειρωνεία, όταν ο άλλος, ο αγαπητός (;), σου επιστρέφει ατόφια τη μαλακία που του σερβίρισες. Κοίτα… Κανείς δεν είναι τέλειος. Έτσι φαίνεται.

Μη χολοσκάς, λοιπόν, για όσα αφήνεις πίσω, αλλά να λαχταράς αυτό που περιμένει εμπρός σου. Αγκάλιασε με όλη την δύναμη που κουβαλάς, την άθλια καθημερινότητα του άλλου και τυλίξου με μυρωδιές εξωτικές και απαγορευμένες. Γιατί τα πράγματα δεν είναι αυτό που φαίνονται.