wheelchair_mafia

Με τον Δημήτρη Καγιά γνωριστήκαμε πριν 10 χρόνια. Ήμουν εκπαιδευτής (rookie) σε ένα σεμινάριο για την αυτόνομη διαβίωση ατόμων με κινητικές δυσκολίες και ο Δημήτρης ένας από τους εκπαιδευόμενους, που εμφανίστηκε καθυστερημένα στο μάθημα, αλλά έγινε αμέσως αντιληπτό ότι επρόκειτο να είναι  «σύμμαχος» κατά την διάρκεια του σεμιναρίου. Από τότε γίναμε φίλοι, με ένα αόρατο νήμα να μας κρατάει ενωμένους παρόλη την απόσταση (χώρου και χρόνου). Ο Δημήτρης διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας στο τέλος της εφηβείας, είκοσι και κάτι χρόνια πριν,  και για την περίοδο που τον γνωρίζω η νόσος ακολουθεί το κλασσικό μονοπάτι εξέλιξης που καταλήγει στο δίπτυχο: απουσία αυτονομίας-απομόνωση.

Ο Δημήτρης «στέκεται στα πόδια του» πολύ περισσότερο από διάφορους που κυκλοφορούν γύρω μου και είναι διαρκώς προσανατολισμένος στη συμμετοχή, την απόλαυση και το μοίρασμα στη ζωή. Αντιστέκεται στη φθορά όχι από πείσμα ή απελπισία. Είναι η αντίληψη που έχει για τη ζωή και  η καθαρή ματιά που κοιτάει τον κόσμο.

Ακολουθεί κείμενο γραμμένο από τον ίδιο (νομίζω στα μέσα καλοκαιριού) που αφορά όλους μας. Καλό φθινόπωρο.

ΚΑΡΕΚΛΑ ΜΕ ΡΟΔΕΣ (WILLCHAIR)

Το νέο μου αμαξίδιο…

Ένα βοήθημα κίνησης, που πριν κάποια χρόνια  –περίπου έξι–  παρατηρούσα την άνεση, την ευκολία μα και την ασφάλεια που παρείχε το αμαξίδιο στους χρήστες κατά τη κίνηση, αργή είτε γρήγορη… κι απ’ την άλλη εγώ, να προσπαθώ να πετύχω μια σωστή ορθοστάτιση και στη συνέχεια μια επίσης σωστή βάδιση… ναι καλά, εντάξει, σωστά, μα επειδή στη νόσο μας οι δυνατότητες κίνησης διαφοροποιούνται, όχι λίγες φορές, με κάποια  στασιμότητα ή και άλλες με σχετική επιδείνωση, έτσι λοιπόν κι εγώ είχα βαλθεί να “φλερτάρω” με την έντονη αστάθεια, τη σπαστικότητα, τον μυϊκό κλώνο, χώρια την “ιδρωμένη κόπωση”, με το όποιο ενδεχόμενο πτώσης μου και τις συνέπειες της…

Μα, είμαι εγώ τώρα με οστεοπενία και τώρα τελευταία με οστεοπόρωση για rock n’ roll επιλογές…?  Μα ποιόν βάλθηκα να κοροϊδεύω και ποιανού την ματαιοδοξία να “θρέψω” ?

Τον γνωρίζω…? Από πότε “χαϊδεύω” την αυτό-εικόνα του…?

Τι του “προστατεύω” ?

Ε, θεωρώ πως τον ξέρω σα την παλάμη μου, αφού εδώ και 40 χρόνια “τα λέμε καθημερινά” στο καθρέφτη του λουτρού, όταν τον μπανιάρω, τον ξυρίζω, αρωματίζω, ντύνω και γενικώς φροντίζω… όπως κι εσύ, στα όσα χρόνια σε θυμάσαι προ ή μετά διάγνωσης από MS!

Κι όπως είπε καλός μου φίλος, άλλο θέμα η γυμναστική- φυσιοθεραπεία κι άλλο η άνετη και κυρίως η ασφαλής μετακίνηση, που οφείλει να μην είναι είδος αυτό-σαδιστικής και “Σισύφειας” επιλογής, που πέρα από την ανούσια υπερθέρμανση  που επιφέρει στο σώμα τολμώ να πω πως καταμαρτυρεί  μία ματαιόδοξη κίνδυνο-λαγνεία!

Και συναντούμε, μπαστουνάκι αντί Καναδικής βακτηρίας, μίας ή, γιατί όχι, και δύο… μπαστουνάκι με μαμά, καλό φίλο ή συζυγική εν ήδη  “υποστύλωσης ματαιοδοξιών”, του είδους δεν έχω ανάγκη εγώ από “πατέντες”, τι θα πει η γειτονιά  -αντί αποδοχής στη χρήση ενός λειτουργικού, ελαφρού αμαξιδίου από τα τόσα που σήμερα προτείνονται και δικαιολογούνται από τα ταμεία μας- όπως και άλλα ανάλογα στερεότυπα που μόνο θετική πρόταση δε μπορούν να παράγουν…

Και συν τοις άλλοις, δεν πληροφορεί ρεαλιστικά το μίκρο- ή ευρύτερο  περιβάλλον μας, έτσι ώστε η βελτίωση στα δημόσια μα και στα ιδιόκτητα κτήρια (τα σπίτια μας δηλαδή) να πάψει να συντηρεί μια ανάπηρη κτιριακή κουλτούρα… δηλαδή τις πραγματικά ανάπηρες καταστάσεις που σε δυσκολεύουν με δραματικά άδικο τρόπο, και που δυστυχώς “σέρνουμε” γενετικο-μνημονικά, ίσως από τις υπέροχες επαρχίες και πόλεις μας, μαζί με τις όποιες πολιτισμικές ψυχοδιανοητικές αγκυλώσεις…

Επιτέλους 2009 πια, πρέπει έννοιες όπως Ράμπες, Μπάρες, Αναβατόρια να πάψουν να είναι Taboo, αλλά μέσα αρχιτεκτονικής βελτίωσης σε καθημερινούς χώρους -όπως καταστημάτων αγοράς διάφορων ειδών, καλλωπισμού, διασκέδασης κ.λ.π-  που πάντα θέλαμε αξιομίμητους κι όχι αξιομίσητους.

Σήμερα δε, μπορούμε να μιλούμε για οικονομικές και καλόγουστες επιλογές, που στη τελική, αν διακρίνουμε κάποιες από αυτές, μπορούμε να τις προτείνουμε στον σύλλογο μας, και γιατί όχι για συγκεκριμένους χώρους της πόλης σου…!  Όπως κι αν έχει η μη-συμμετοχή -ως κομμάτι της αναπηρικής κοινότητας, κομμάτι της Ελληνικής Κοινωνίας- κι εντέλει η απουσία μας από μια τροχήλατη πραγματικότητα (ανυπαρξία αναπηρικών αμαξιδίων στους δρόμους  μας… και φυσικά δεν αναφέρομαι στον πικρό τραγέλαφο των πεζοδρομίων… ) μόνο ενίσχυση μιας κοινωνικό/ συλλογικά ώριμης ρεαλιστικής στάσης δεν μπορεί να δηλώνει από μέρους μας, …

Και ναι ρε παιδιά, ας βγάλουμε επιτέλους νέοι και μεγαλύτεροι, τους “φερετζέδες”…!

Σε ευχαριστώ θερμά για το χρόνο που αφιέρωσες να “κοιταχτούμε στα μάτια” διαβάζοντας πραγματικά “αιχμηρές” κουβέντες…

Σε ευχαριστώ, εγώ το συμπάσχων μέλος του συλλόγου σου Δημήτρης… και μιας που αναφέρθηκα στην απόταξη των “φερετζέδων”…

Δημήτρης Καγιάς

Υ.Γ.: Αν θελήσεις να αναφερθείς σχολιάζοντας κάτι από τα παραπάνω, θα χαρώ να σε συναντήσω στο amoros69@otenet.gr