Change

MontyPython again [this time on ΔΝΤ (sort of…), Hard Times and τη Ζωή, το Σύμπαν και τα Πάντα)

από την ταινία The Life of Brian (1979)

από την ταινία  Live at the Hollywood Bowl (1982)

από την ταινία The Meaning of Life (1983)

Turski Film (Start Making Sense)

Saturday Come Slow (Things We Created On The Way)

Instructions

1. Use earphones

2. Be in a quiet place

3. Pay attention

About

Dir.: Adam Broomberg and Oliver Chanarin / UK / 2010

Filmed inside Cambridge Universitys anechoic chamber (designed to create total silence) and featuring former Guantanamo Bay detainee, Ruhal Ahmed, this short by Adam Broomberg and Oliver Chanarin is a reflection on Ahmeds experiences whilst in detention (particularly how he was interrogated using high-volume music) and about the use of human sound on the body.

More from the directors: http://www.choppedliver.info/

music: Massive Attack featuring Damon Albarn
«Saturday Come Slow» from their album Heligoland
http://massiveattack.com/

Το τραγούδι της γκιλοτίνας (Things We Lost On The Way)

«… και σαν Έλληνες Χριστιανοί πρέπει να σκεφτόμαστε πώς θα αποθάνουμε και όχι πώς θα ζήσουμε.»

Validation

Romans Go Home

– Finished!

– Right… Now, don’t do it again!

Μίκυ Μάου (3)

Μίκυ Μάου (2)

Μίκυ Μάου (1)

U cant do that in class anymore (κυριολεκτικά!)

Τρέιλερ από ταινία-ντοκυμαντέρ για έναν καθηγητή (Norman Cornette) ο οποίος πήρε στα σοβαρά την εργασία και τους μαθητές του και μετά πήρε και την άγουσα για τα αποδυτήρια… Διαβάστε παρακάτω τις λεπτομέρειες.

Η κακοποίηση από τον τρόπο λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος, ειδικά στην Ελλάδα, είναι τόσο μεγάλη που εάν ξεκινούσαμε ποτέ την συζήτηση για αυτό το θέμα στο τέλος θα θρηνούσαμε για όλα τα χρόνια «σπουδών», χρόνια από την ζωή μας  που πετάχτηκαν στα σκουπίδια, δίχως αντίκρυσμα παρά ένα ληγμένο διαβατήριο για χώρες-χώρους φαντάσματα/τάφους ονείρων (βλ. ΑΕΙ, ΤΕΙ κλπ). Η μαγεία βρίσκεται και στο περιεχόμενο (των σπουδών) και στον τρόπο (της εκπαιδευτικής διαδικασίας). Αρκεί κάποια στιγμή να μάθουμε να βλέπουμε. Προς το παρόν προχωράμε τυφλοί, με οδηγό την συνήθεια.

Its the start of new semester at Montreals McGill University and a fresh crop of undergraduates is filing into Professor Norman Cornetts class. There a growing sense of curiosity in the room as Cornett distributes the lyrics to ‘Another Brick in the Wall’ — and then leads the students in a rousing rendition of the counter-culture anthem We dont need no thought control This is not what they were expecting from Religious Studies. Whether its a lesson on palliative care or Zionism, jazz improvisation or Native Canadian history, Cornetts commitment to free expression acknowledges the difficulties that young people can encounter on large anonymous urban campuses. Through dialogic sessions Cornett has introduced students to a remarkable assortment of artists and judges, Talmudic scholars and philosophers — a group that includes former prime minister Paul Martin, jazzman Oliver Jones, modern dancer and choreographer Mariko Tanabe, and Alanis Obomsawin, Canadas leading Aboriginal filmmaker. Pursuing her own keen interest in how societies educate their young people, Obomsawin responds to McGills controversial 2007 decision to dismiss Cornett by turning her camera on a non-Native subject for the first time. She draws upon the youthful energy of Cornetts supporters to craft a thought-provoking tribute to a maverick educator and a timely reflection on the nature of learning.

Zeitgeist Movement Orientation Video

Η νέα ταινία (?) της ομάδας Zeitgeist Team, εδώ

Παρακολουθήστε και συζητήστε. Τουλάχιστον.

Τι είναι αυτό; (part two)

Ο δικτυακός τόπος του σκηνοθέτη της μικρού μήκους ταινίας «Τι είναι αυτό;»
Εδώ.

(Ευχαριστώ τον Δημήτρη Καγιά)

What is that? (Τι είναι αυτό;)

Εδώ και δύο εβδομάδες βρίκομαι, μόνιμα πλέον, στην Κατερίνη.
Δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ, αλλά η πόλη και οι άνθρωποι με βοηθούν -με τον τρόπο τους- να συνηθίσω στις καινούριες συνθήκες.
Ο καλός μου φίλος Γιάννης (Χριστόπουλος) έστειλε σήμερα το πρωί αυτή την ταινία και -παρόλο που δεν έψαξα ακόμη πληροφορίες για τον σκηνοθέτη- ήταν αδύνατον να μην την ανεβάσω στο blog. Ένα σχόλιο μόνο από εμένα, παρατηρητή επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας και αποδέκτη της ηλιθιότητας που σερβίρεται μέσα από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και εφημερίδες: τι απαντάς στο παιδί σου όταν κλειδώνεται στο δωμάτιό του, σπάει την τηλεόρασή σου, διαδηλώνει στους δρόμους, ανάβει φωτιές στην κυβέρνησή σου; Τι περιμένεις από τον γονέα σου καθώς χώνεις βαθιά μέσα στο κόκαλο το μαχαίρι;

Leftism at its best (Zeitgeist, Addendum)

Όλα είναι Ένα και το Ένα εμπεριέχει το Όλον.

Σιγά τα νέα.

Συμφωνώ.

Και όμως, εάν αποδεχθούμε -αβασάνιστα ή όχι- την παραπάνω θέση, μπορεί να οδηγηθούμε σε περίεργα μονοπάτια. Ας πούμε, ίσως κατανοήσουμε την ανάγκη δημιουργίας αυτού του blog και του κειμένου που τώρα διαβάζεις. Επίσης, είναι πιθανό να αναρωτηθούμε εάν και πόσο αφορά τους/τις οδοντίατρους της Ελλάδας το γεγονός ότι ο νέος πρόεδρος των Η.Π.Α. είναι μαύρος [οι συζητήσεις για τον Ομπάμα έχουν ξεπεράσει τα όρια της ηλιθιότητας και έχουν περάσει στην σφαίρα της απόλυτης αυτοϊκανοποίησης] Ίσως, ακόμη, μπούμε στην διαδικασία να διαπιστώσουμε σε ποιο στάδιο ύπνου βρισκόμαστε οι πολίτες αυτού του τόπου, τι όνειρα βλέπουμε και πότε προβλέπεται να ξυπνήσουμε. Αυτά τα ολίγα ως εισαγωγή.

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση κρίνεται ύποπτη εξαιτίας μίας προτασούλας, με μεγάλη όμως ισχύ, η οποία γράφτηκε/ειπώθηκε πολλές-πολλές φορές: Μόνο την Δευτέρα, τάδε του μήνα, χάθηκαν από τις αγορές 22 δισεκατομμύρια ευρώ. Μάλιστα…

Ας σκεφτούμε μερικές ερωτήσεις: ποιος/οι έχασαν αυτά τα χρήματα; πού χαθήκαν; με ποιο τρόπο; υπάρχει κάποιος που τα βρήκε; υπάρχει κάποιος που ωφελήθηκε; γιατί πρέπει να ανησυχώ, αφού δεν ήταν δικά μου; Τι γίνεται εδώ πέρα;

Πριν το καλοκαίρι, η τιμή του πετρελαίου είχε ανοδική πορεία γιατί κάποια καταστροφή είχε συμβεί στην Κίνα/ Είχε βήξει ο Τσάβες και τρόμαξε η Washington/ Οι Παλαιστίνιοι απείλησαν με αντίποινα τους Ισραηλινούς και πάει λέγοντας. Αυξήθηκε το αλεύρι, τα μακαρόνια, το γάλα, η σοκολάτα [όχι όμως τα σφραγίσματα, οι απονευρώσεις και οι καθαρισμοί, αυτά είναι τα παράπονα του κλάδου, που αναφέρθηκα στην αρχή…] Τώρα είναι η πτώση των golden boys, η φούσκα στην αγορά ακινήτων και άλλα παρόμοια. Υπάρχει κάποια λογική που μου διαφεύγει πίσω από όλα αυτά ή μήπως χρειάζεται να έχω διδακτορικό στα οικονομικά για να παρακολουθήσω τις εξελίξεις; Και, επίσης, τι σημαίνει η ατάκα: Σκληρή προειδοποίηση του πρωθυπουργού στις Τράπεζες;

Εν ολίγοις, όταν κάποιος σε κοιτάζει στα μάτια, χαμογελάει ελαφρά και σου ψιθυρίζει ειρωνικά «Πόσο πιο μαλάκας μπορεί να είσαι;» ξύνεις απλώς το κεφάλι και ανταποδίδεις το χαμόγελο;

Η Γνώση είναι Δύναμη. Έτσι λοιπόν, σας συστήνω να παρακολουθήσετε την ταινία Zeitgest, Addendum πατώντας εδώ (thanx to John Cristopoulos. Respect) η οποία, έως ένα βαθμό, διαπραγματεύεται τα παραπάνω ζητήματα. Δυστυχώς, οι υπότιτλοι παίζουν για κάτι περισσότερο από το μισό της ταινίας, οπότε οι μη γνώστες της Αγγλικής θα χρειαστεί να περιμένουν την ολοκληρωμένη έκδοση. [Μόλις ενημερώθηκα από dentnews -βλ. Σχόλια- ότι ολόκληρη η ταινία με υπότιτλους βρίσκεται εδώ. Είναι πάντοτε ωραίο να γινόμαστε καλύτεροι!] Νομίζω ότι είστε αρκετά μεγάλοι για να αντιληφθείτε αδυναμίες και προβλήματα, που σχετίζονται με την προσέγγιση των δημιουργών της ταινίας, τα οποία εκτιμώ ότι μπορεί  να τα λάβει κάποιος υπόψη του στην τελική σούμα.

Have fun & enjoy!

Ευκαιρίας δοθείσης

Για όσους/ες από εσάς ενδιαφέρονται να μας γνωρίσουν από κοντά, θα είμαστε στην Θεσσαλονίκη με αφορμή το Π.Ο.Σ. και, πιο συγκεκριμένα, την Παρασκευή 23/10  αίθουσα Ε’ έχουμε Ελεύθερη Ανακοίνωση 9-9.10 (ναι, είναι πολύ πρωί…) με θέμα ‘Απόψεις για την στοματική υγεία και υγιεινή ατόμων που παρακολουθούν προγράμματα απεξάρτησης στην περιοχή της Αθήνας’ . Εννοείται ότι την ίδια μέρα έχει ενδιαφέρουσες ομιλίες με αντικείμενο την Κοινωνική Οδοντιατρική και την Αγωγή Στοματικής Υγείας, όπου θα παρεβρεθούμε επίσης.

Αλλαγή θέματος.

Την Δευτέρα ήμουν τυχερός, καθώς βρέθηκα σε δύο πολύ όμορφες εκδηλώσεις: η πρώτη ήταν η συνέντευξη του σκηνοθέτη Ken Loach στον βιβλοπωλείο Ιανός και η δεύτερη ήταν η συναυλία του Kronos Quartet στο Παλλάς. Και για τα δύο θα μπορούσαμε να συζητάμε ώρες (το εννοώ!) θα περιοριστώ όμως σε δύο μικρά σχόλια.

Για το πρώτο: όσο μεγάλος και αν είναι ο Δάσκαλος, παραμένει αναξιοποίητος εφόσον δεν υπάρχει κάτι για το οποίο χρειάζεσαι την καθοδήγησή του.

Για το δεύτερο: what is the taste of music? ή what is the music of taste?

Φόβος ή τεμπελιά;

Απόσπασμα από την τανία Waking Life του Richard Linklater. Εάν το ερώτημα έχει ισχύ, αναρωτιέμαι: τι μας φοβίζει και ποιο είναι το πολικό της τεμπελιάς;

Griefwalker

«Αυτό που πρόκειται να σου πω -και σαν μητέρα ίσως είναι δύσκολο να το δεχτείς- αυτό που θα σου πω, λοιπόν, ως ένας γονέας προς έναν άλλο, νομίζω πως είναι η αλήθεια. Οι δυνατότητες της οικογένειάς σου να παραμείνει οικογένεια και μετά που θα πεθάνεις, θα προκύψουν από το πώς θα πεθάνεις:όχι από τι, αλλά από τον τρόπο που έγινε. Με άλλα λόγια, το πόση ανθρωπιά μπορεί να έχεις την στιγμή που αντιμετωπίζεις κάτι που σε τραβάει μακριά από το να έχεις ανθρωπιά, είναι αυτό που θα προσδιορίσει τι είδους οικογένεια μπορεί να είστε. Όπως το τραπέζι που στρώνεις, καθορίζει τι είδους φαγητό θα φάς»

Ο Stephen Jenkinson έχει ονομαστεί ο Άγγελος του Θανάτου. Είτε βρίσκεται δίπλα στο κρεβάτι μίας ετοιμοθάνατης γυναίκας, είτε μιλάει σε γιατρούς που ασχολούνται με ετοιμοθάνατους ασθενείς, ο Jenkinson μεταφέρει το μήνυμα που οι περισσότεροι δεν θέλουν να ακούσουν: ο θάνατος δεν είναι κάτι που χρειάζεται να το αρνούμαστε ή να το αποφεύγουμε -αλλά μάλλον να «συμφιλιωνόμαστε» με αυτό.

Απόσπασμα από το ντοκυμαντέρ/πορτρέτο για τον Stephen Jenkinson, του Tim Wilson. Eνδιαφέρον, νομίζω.

The Köln Concert

The Köln Concert

Η ζωή, λέει κάποιος, δεν μετριέται με τις ανάσες που παίρνουμε αλλά με τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα.

Ήταν πριν από είκοσι χρόνια όταν άκουσα, στο σπίτι ενός φίλου, για πρώτη φορά το Kolhn Concert του Keith Jarrett. Η μελωδία από το πιάνο απλώθηκε στο δωμάτιο, έξω στην πλαγιά του βουνού, μα κυρίως μέσα στο κεφάλι μου και έμεινε εκεί για πολύ καιρό, δίχως να την ξανακούσω, αφού δεν σημείωσα σε κάποιο κομμάτι χαρτί το όνομα του συνθέτη. Μετά από πολλά χρόνια, παρακολούθησα στο βίντεο την ταινία του Nani Moreti Αγαπημένο μου Ημερολόγιο. Ο ήρωας, κάποια στιγμή στην ταινία, κάνει μία βόλτα στην άδεια καλοκαιρινή Ρώμη, συντροφιά με την vespa του. Βλέποντας την μελαγχολική σκηνή, έφτασε στα αυτιά μου μία γνώριμη και αγαπημένη μελωδία, η ίδια με εκείνη που είχα ακούσει χρόνια πριν. Περιμένοντας τους τίτλους τέλους, διαπίστωσα ποιο κομμάτι ήταν και την επόμενη ημέρα το απολάμβανα στο στερεοφωνικό μου.

Δεν γνωρίζω τι κάνει αυτό το μουσικό κομμάτι να είναι τόσο οικείο, απολαυστικό και καθησυχαστικό. Φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι. Ο πιανίστας αυτοσχεδιάζει, μα πάλι έχεις την αίσθηση ότι αν ήταν άλλη πόλη, άλλος χώρος, λιγότερος ή περισσότερος κόσμος να παρακολουθεί, θα έπαιζε άλλες νότες. Και, μετά, σκέφτομαι πως όλους/ες λίγο-πολύ μας έλκουν μελωδίες, εικόνες, φωνές, σχεδόν μας αιχμαλωτίζουν σε μία σαγήνη η οποία, με τον καιρό, γίνεται μέρος της ταυτότητάς μας.

Με ποιόν τρόπο, άραγε, μπορούμε ως εκπαιδευτές να αγγίξουμε μία ομάδα ανθρώπων, έτσι ώστε να δημιουργηθεί σε αυτούς η επιθυμία της επιστροφής στο κοινό βίωμα; Είναι μόνο τα λόγια; Οι ιστορίες που θα πούμε; Οι εικόνες που θα δείξουμε; Η κίνηση του σώματος, καθώς θα γείρουμε προς τον άλλον για να τον ακούσουμε; Η σιωπή μας ή το πάθος και το ενδιαφέρον που κουβαλάμε;

Γνωρίζουμε ότι κάθε συνάντηση μίας ομάδας ανθρώπων μπορεί να είναι ένα τραγούδι εν τω γεννάσθαι;