Dark Simpsons (by Banksy)
Δείτε το όσο παίζει ακόμη.
Posts tagged ‘Μαθητεία’
Χίτλερ (ξαναπιάσαμε πάτο…)
Την προηγούμενη φορά τον είδαμε εδώ .
Σήμερα μας δίνει την ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά στο σκοτεινό κόσμο των ειδικευόμενων γιατρών.
Για όσους δε γνωρίζουν, παρόμοιες συμπεριφορές είναι η καθημερινότητα, μάλλον, παρά η εξαίρεση… Καλυμμένες, βέβαια, πίσω από την ισχύ και την προστασία που παρέχει ο ρόλος και η θέση. Περαστικά μας.
1 Νοέμβρη 1931 (Μέρες Β΄, Γ. Σεφέρης)
Η ζωή είναι τρομερά σκληρή, δείχνει τα δόντια, την ατενίζω όσο μπορώ πιο σιωπηλός να μην την ξαγριέψω. Προσπαθώ να δουλέψω τουλάχιστον για να πείσω τον εαυτό μου, όπως έλεγε εκείνος ο άλλος, πως δεν είμαι το τελευταίο σκουπίδι. Δεν βγαίνει τίποτε μα ούτε και απελπίζομαι.
…
Ποτέ μου δεν σιχάθηκα περισσότερο τους ανθρώπους που κρίνουν με το τσιμπούκι στο στόμα, παρά σε τέτοιες στιγμές που λες πως η πλάση είναι βουβή. Κι αυτό σημείο εκνευρισμού, γιατί άμα είναι γερά τα νεύρα, μόνο την ιλαρότητα κατορθώνουν να ξυπνήσουν μέσα μου· ας είναι.
… Συλλογίζομαι τον αμέριμνο δικό μας ήλιο που φωτίζει πεύκα, θάλασσα, βουνά, και που δεν γυρεύουν τίποτ’ άλλο παρά να μας παρηγορήσουν· κι είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε ανάμεσα στις κακοήθεις δερματικές αρρώστιες της γης, που παίρνουν τον εαυτό τους για άνθρωπο, στα σοβαρά. Κι είναι τόσο ωραίος ο κόσμος και θα ‘χε κανείς τόσο κέφι να πηδήσει λιγάκι και να παίξει με τα δώρα του Θεού. Τίποτα· μας έχει φάει η απέραντη κακομοιριά που βγάζουν όλοι αυτοί οι αναρίθμητοι κακομοίρηδες που γεννούν άλλους τόσους αναρίθμητους κακομοίρηδες, κι έτσι ως τη συντέλεια των αιώνων. Είναι αμαρτία να ‘ναι κανείς υποχρεωμένος να μιλά, όταν ξέρει πως το μόνο φρόνιμο που θα ‘χε να κάνει θα ‘ταν να κλειδώσει το στόμα.
…
Η φωτιά μου ζεσταίνει τη ράχη. Σου γράφω κα ξεχνώ πόσο ασυναρμολόγητο βρίσκω τον εαυτό μου σε κάθε στιγμή.
Σπάζω την πένα μου σήμερα.
How has the Internet changed the way you think?
How has the Internet changed the way you think?
BRIAN ENO [Artist; Composer; Recording Producer: U2, Cold Play, Talking Heads, Paul Simon; Recording Artist]
I notice that some radical social experiments which would have seemed Utopian to even the most idealistic anarchist 50 years ago are now working smoothly and without much fuss. Among these are open source development, shareware and freeware, Wikipedia, MoveOn, and UK Citizens Online Democracy.
I notice that the Net didn’t free the world in quite the way we expected — repressive regimes can shut it down, and liberal ones can use it as a propaganda tool. On the upside, I notice that the variable trustworthiness of the Net has made people more sceptical about the information they get from all other media.
I notice that I now digest my knowledge as a patchwork drawn from a wider range of sources than I used to. I notice too that I am less inclined to look for joined-up finished narratives and more inclined to make my own collage from what I can find. I notice that I read books more cursorily — scanning them in the same way that I scan the Net — ‘bookmarking’ them.
I notice that the turn-of-the-century dream of Professor Darryl Macer to make a map of all the world’s concepts is coming true autonomously — in the form of the Net.
I notice that I correspond with more people but at less depth. I notice that it is possible to have intimate relationships that exist only on the Net — that have little or no physical component. I notice that it is even possible to engage in complex social projects — such as making music — without ever meeting your collaborators. I am unconvinced of the value of these.
I notice that the idea of ‘community’ has changed — whereas that term used to connote some sort of physical and geographical connectedness between people, it can now mean ‘the exercise of any shared interest’. I notice that I now belong to hundreds of communities — the community of people interested in active democracy, the community of people interested in synthesizers, in climate change, in Tommy Cooper jokes, in copyright law, in acapella singing, in loudspeakers, in pragmatist philosophy, in evolution theory, and so on.
I notice that the desire for community is sufficiently strong for millions of people to belong to entirely fictional communities such as Second Life and World of Warcraft. I worry that this may be at the expense of First Life.
I notice that more of my time is spent in words and language — because that is the currency of the Net — than it was before. My notebooks take longer to fill. I notice that I mourn the passing of the fax machine, a more personal communication tool than email because it allowed the use of drawing and handwriting. I notice that my mind has reset to being primarily linguistic rather than, for example, visual.
I notice that the idea of ‘expert’ has changed. An expert used to be ‘somebody with access to special information’. Now, since so much information is equally available to everyone, the idea of ‘expert’ becomes ‘somebody with a better way of interpreting’. Judgement has replaced access.
I notice that I have become a slave to connectedness — that I check my email several times a day, that I worry about the heap of unsolicited and unanswered mail in my inbox. I notice that I find it hard to get a whole morning of uninterrupted thinking. I notice that I am expected to answer emails immediately, and that it is difficult not to. I notice that as a result I am more impulsive.
I notice that I more often give money in response to appeals made on the Net. I notice that ‘memes’ can now spread like virulent infections through the vector of the Net, and that this isn’t always good.
I notice that I sometimes sign petitions about things I don’t really understand because it is easy. I assume that this kind of irresponsibility is widespread.
I notice that everything the Net displaces reappears somewhere else in a modified form. For example, musicians used to tour to promote their records, but, since records stopped making much money due to illegal downloads, they now make records to promote their tours. Bookstores with staff who know about books and record stores with staff who know about music are becoming more common.
I notice that, as the Net provides free or cheap versions of things, ‘the authentic experience’ — the singular experience enjoyed without mediation — becomes more valuable. I notice that more attention is given by creators to the aspects of their work that can’t be duplicated. The ‘authentic’ has replaced the reproducible.
I notice that almost all of us haven’t thought about the chaos that would ensue if the Net collapsed.
I notice that my daily life has been changed more by my mobile phone than by the Internet.
Ταξίδι στην Αφρική (Ένα χρόνο πριν…)
Ακόμη δυσκολεύομαι να βρω τα λόγια.
Εννοώ, με ποιο τρόπο να ξεφύγεις από την κοινοτοπία, το προφανές και το ρηχό…
Ένας φίλος, όταν του είπα ότι πρόκειται να πάω στην Τανζανία για 12 ημέρες, με ρώτησε: τι έχεις χάσει και ψάχνεις να βρεις; Κάποια άλλη, είπε ότι εκεί πεθαίνουν από το Aids σαν τα κουνούπια, δεν φοβάσαι; Οι λίγοι, που ξέρανε, μίλησαν απλώς για τα κουνούπια.
Οι υπηρεσίες ενός οδοντιάτρου είναι πάντοτε ευπρόσδεκτες, ιδιαίτερα σε φιλανθρωπικές αποστολές για χώρες του Τρίτου Κόσμου, αποστολές με διαφορετικά σημεία εκκίνησης και επιδιώξεις: παροχή φροντίδας υγείας, οργάνωση υπηρεσιών, μεταφορά φαρμάκων, εκπαίδευση και άλλα. Όταν η Ελένη, πριν από ένα χρόνο περίπου, πρότεινε να ταξιδέψουμε στην Τανζανία και την Ουγκάντα μαζί με άλλους -γιατρούς και μη- προκειμένου να υποστηρίξουμε την προσπάθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας να οργανώσει ένα νοσοκομείο σε μία φτωχή επαρχία της χώρας, εννοείται ότι δεν το πολυσκέφτηκα. Κυρίως επειδή ένιωθα την ανάγκη να επισκεφθώ αυτό που μόνο από την τηλεόραση και τα βιβλία είχα γνωρίσει, να μυρίσω τον αέρα, να αγγίξω ανθρώπους, να δω τι γίνεται εκεί κάτω, τέλος πάντων και ό,τι άλλο προκύψει.
Τι κουβάλησα πίσω στην Ελλάδα, από αυτό το ταξίδι στην Κεντρική Αφρική;
Καθώς οι μέρες περνούσαν και παρατηρούσα τα πρόσωπα μικρών και μεγάλων (πρόσωπα όπως αυτά που βλέπετε στο βιντεάκι) κάποια στιγμή ήρθε στο μυαλό μία φωτογραφία του πατέρα μου καθισμένου σε μία καρέκλα δίπλα σε ένα ξαδερφάκι του -λερωμένα γόνατα, πολυφορεμένα ρούχα, αδυνατισμένο πρόσωπο- γύρω στα 6 και οι δύο, σε ένα φωτογραφείο στην Πτολεμαϊδα, φωτογραφία που την έχω να μου θυμίζει πόσο πολύ μοιάζαμε φυσιογνωμικά πατέρας και γιος, λες και οι διαφορες μας είχαν ανάγκη ένα αντίπαλο δέος για να γεφυρωθούν. Αυτή η εικόνα, λοιπόν, με έκανε να σκεφτώ ότι κάποτε, όχι πολλά χρόνια πριν, η χώρα που ζούμε σήμερα και άνθρωποι όχι πολύ μακρινοί -γονείς, παππούδες, θείοι- δεν διέφεραν ιδιαίτερα από τις περιοχές και τους ανθρώπους που συνάντησα σε αυτό το ταξίδι. Ειδικά, εάν τους βλέπεις με τα μάτια ενός πλούσιου Δυτικού (βλ. Αμερικάνου, Βρεττανού κλπ) φιλάνθρωπου, έτοιμου να δακρύσει στο δράμα και τις δυσκολίες κάποιων δυστυχισμένων συνανθρώπων του, έτοιμου να βοηθήσει με χρήματα, τροφή, φάρμακα, εκπαίδευση έτσι ώστε να «αλλάξει βρε αδερφέ η κατάστασις», έτοιμου να επιστρέψει στην μήτρα της λατρεμένης του πατρίδας. Ναι.
Και σκέφτηκα ότι ήρθε η δική μας σειρά, να κοιτάξουμε συμπονετικά αυτούς τους «άλλους» (οι μαύροι, οι κίτρινοι, οι χλωμοί… ταξιδεύουμε τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια, τέλος πάντων, που έχουμε πέσει πάνω σε όλα τα χρώματα), να αλλάξουμε ρόλο, να γίνουμε οι δυνατοί και να αναρωτηθούμε: μα πώς ζούνε βρε παιδάκι μου εδώ πέρα; Δίχως καθαρό νερό, ούτε ρεύμα, μόνο κινητά τηλέφωνα και μπανάνες… Μα πόσες χιλιετίες πίσω έχουμε γυρίσει; Γιατί δεν κάνουν κάτι να αλλάξουν τα πράματα;
Αλήθεια, γιατί δεν κάνουν κάτι να αλλάξουνε τα πράματα; Αλλάζω τον αποδέκτη:
Αλήθεια, γιατί δεν κάνουμε κάτι να αλλάξουνε εδώ τα πράματα; Ή μήπως δεν χρειάζεται;
Ίσως είμαστε ικανοποιημένοι με το είδος της εκπαίδευσης που υπάρχει στη χώρα.
Ίσως είναι όλα εντάξει στα ζητήματα περίθαλψης και φροντίδας της υγείας.
Ίσως έχουμε συνηθίσει την ιδέα της αβεβαιότητας, της καταπίεσης και της εξουθένωσης στην ιδιωτική απασχόληση.
Ίσως ο Δημόσιος Τομέας να μην χρειάζεται την αποδέσμευση από τους κομματικούς μηχανισμούς, το βάφτισμα στην αξιοκρατία και την απογύμνωση από το βόλεμα, την απουσία λογοδοσίας, τον παράνομο πλουτισμό, το αδιανόητο τίποτα…
Ίσως αντέχουμε αυτό το παράξενο υβρίδιο τηλεοπτικής δημοκρατίας, που προσδιορίζει το παιχνίδι, τους κανόνες και κυρίως το τελικό αποτέλεσμα.
Ίσως οι ανάγκες μας για Πολιτισμό να περιορίζονται στο Νέο Μουσείο τάδε και στα εγκαίνια της καινούριας πτέρυγας στο Μέγαρο δείνα.
Ίσως το σημαντικότερο πρόβλημα στη χώρα είναι, πράγματι, οι μετανάστες.
Αυτοί οι Αφρικάνοι που έρχονται στη χώρα μας γιατί νομίζουν ότι εδώ θα βρουν δουλειά και τελικά γίνονται πρεζέμποροι, σωματέμποροι και βρωμίζουν τις πόλεις μας.
Γιατί δεν κάθονται πίσω στη δική τους χώρα και να κάνουν, επιτέλους, κάτι για να αλλάξουν εκεί τα πράγματα!!!
Ναι…
Ίσως κάπως έτσι να σκέφτονται και στην Τανζανία. Στην κάθε Τανζανία. Ίσως για αυτό έρχονται εδώ. Γιατί επιθυμούν να φύγουν από την μιζέρια του τίποτα.Ίσως, για αυτούς που μένουν πίσω, να μην χρειάζεται να αλλάξει τίποτα.
Δεν είναι κακό να κολυμπάς στα βαλτόνερα. Είναι άσχημο, όμως, να νομίζεις ότι είσαι σε πισίνα.
Τι έφερα πίσω μαζί μου από αυτό το ταξίδι;
Τέσσερις νέους φίλους, κάτι μυστήρια βότανα και μια δυο ιστορίες για ένα λεωφορείο που έμεινε στην μέση του πουθενά και για την σημασία των starbucs στην κατανόηση του Δυτικού πολιτισμού. Ειδικά εάν πρόκειται για το κατάστημα στο αεροδρόμιο στο Κάιρο.
Ινδιάνικη ιστορία
Οι Δύο Λύκοι
Ένα βράδυ ένας γέρος της φυλής Τσερόκι,
μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην
ψυχή των ανθρώπων. Είπε:
«Γιε μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο ‘λύκων’
που υπάρχουν μέσα σε όλους μας»
Ο ένας είναι το Κακό. – Είναι ο θυμός, η ζήλια, η
θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία,
η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα,
τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό. – Είναι η χαρά, η ειρήνη, η
αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η
γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και
η πίστη στο Θεό.’
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά
ρώτησε τον παππού του: «Ποιος λύκος νικάει;»
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά:
«Αυτός που ταΐζεις»
We are accidents…
… waiting to happen.
U cant do that in class anymore (κυριολεκτικά!)
Τρέιλερ από ταινία-ντοκυμαντέρ για έναν καθηγητή (Norman Cornette) ο οποίος πήρε στα σοβαρά την εργασία και τους μαθητές του και μετά πήρε και την άγουσα για τα αποδυτήρια… Διαβάστε παρακάτω τις λεπτομέρειες.
Η κακοποίηση από τον τρόπο λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος, ειδικά στην Ελλάδα, είναι τόσο μεγάλη που εάν ξεκινούσαμε ποτέ την συζήτηση για αυτό το θέμα στο τέλος θα θρηνούσαμε για όλα τα χρόνια «σπουδών», χρόνια από την ζωή μας που πετάχτηκαν στα σκουπίδια, δίχως αντίκρυσμα παρά ένα ληγμένο διαβατήριο για χώρες-χώρους φαντάσματα/τάφους ονείρων (βλ. ΑΕΙ, ΤΕΙ κλπ). Η μαγεία βρίσκεται και στο περιεχόμενο (των σπουδών) και στον τρόπο (της εκπαιδευτικής διαδικασίας). Αρκεί κάποια στιγμή να μάθουμε να βλέπουμε. Προς το παρόν προχωράμε τυφλοί, με οδηγό την συνήθεια.
Its the start of new semester at Montreals McGill University and a fresh crop of undergraduates is filing into Professor Norman Cornetts class. There a growing sense of curiosity in the room as Cornett distributes the lyrics to ‘Another Brick in the Wall’ — and then leads the students in a rousing rendition of the counter-culture anthem We dont need no thought control This is not what they were expecting from Religious Studies. Whether its a lesson on palliative care or Zionism, jazz improvisation or Native Canadian history, Cornetts commitment to free expression acknowledges the difficulties that young people can encounter on large anonymous urban campuses. Through dialogic sessions Cornett has introduced students to a remarkable assortment of artists and judges, Talmudic scholars and philosophers — a group that includes former prime minister Paul Martin, jazzman Oliver Jones, modern dancer and choreographer Mariko Tanabe, and Alanis Obomsawin, Canadas leading Aboriginal filmmaker. Pursuing her own keen interest in how societies educate their young people, Obomsawin responds to McGills controversial 2007 decision to dismiss Cornett by turning her camera on a non-Native subject for the first time. She draws upon the youthful energy of Cornetts supporters to craft a thought-provoking tribute to a maverick educator and a timely reflection on the nature of learning.
23 Απριλίου, 2009
fedon palios
Σχολιάστε
Κατηγορίες: food for thought, Αφηγήσεις, Κινηματογράφος, music
The Lesson
THE LESSON
(by an insightful anonymous author)
Then Jesus took his disciples up the mountain and, gathering them around him, he taught them saying:
Blessed are the poor in spirit for theirs is the Kingdom of Heaven.
Blessed are the meek.
Blessed are they that mourn.
Blessed are they who thirst for justice.
Blessed are you when persecuted.
Blessed are you when you suffer.
Be glad and rejoice for your reward is great in heaven…
Then Simon Peter said, «Do we have to write this down?»
and Andrew said, «Are we supposed to know this?»
and James said, «Will this be on the test?»
and Philip said, «What if we don’t remember this?»
and John said «The other disciples didn’t have to learn this.»
and Matthew said, «When do we get out of here?»
and Judas said, «What does this have to do with the real world?»
Then one of the Pharisees present asked to see Jesus’ lesson plan and inquired of Jesus’ terminal objectives in both the cognitive and behavioral domains…
Jesus wept.
Από το Deep Learning (University of Utah)
For Stefan
Με αφετηρία την οδοντιατρική 