Κινούμενη άμμος

Οι λέξεις των ανθρώπων, μαζεύονται όπως τα σύννεφα στον ουρανό, προμηνύοντας βροχές, καταιγίδες και Χειμώνες. Μόνο ασχήμια και σαστισμένη ανεπάρκεια. Μακριά νυχτωμένοι, οι περισσότεροι, λαχταρούν μια χρυσή αυγή, να δροσίσει το ατελείωτο τίποτα που περπατάνε. Έτσι φαίνεται.

Το βλέμμα πέφτει σε ιστορίες μεταμορφωμένες σε ανθρώπους, με αφηγηματικά κενά και γλώσσα ακατάληπτη, desperado, νεκρή, αρχαιοελληνική, κούφια, αλλόκοτη, ονειρική, μαγεμένη από τα γιούχα στους πουλημένους πολιτικούς και την εκσπερμάτωση των μεταμεσονύκτιων ειδήσεων, συνοδευμένες από νοθευμένο whisky και αλλοιωμένο ξηροκάρπι. Αυτός ο θαυμαστός καινούριος κόσμος, παλιός όσο και τα γονίδια του australopithecus afarensis, λατρεύει το είδωλό του, ανανεώνει τη φορεσιά του και προβάρει την ίδια προβιά, την αναγνωρίζεις εκεί… στα σταματημένα αυτοκίνητα, τα ξεχειλισμένα τρόλεϊ, τα βαρετά καφενεία, τα ινστιτούτα αισθητικής και τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Η απέχθεια για την βρώμα, τα μαυρισμένα νύχια, τα καπνισμένα πανωφόρια και τα λασπωμένα σκαρπίνια, έρχεται ξανά και ξανά και ξανά, στα πρόσωπα όλων των άλλων, των γαμημένων άλλων, που δεν αρκεί κανένα άρωμα, όλα τα biotherm του κόσμου, να σε κάνουν να διώξεις μακριά την επιθυμία να σβήσουν από μπρος σου, για πάντα. Έτσι φαίνεται.

Κάπως έτσι, εισχωρούμε βαθύτερα στη συνήθεια που λέγεται καθημερινότητα και χωρίζουμε τα πάντα σε φίλους και εχθρούς. Όντας και εμείς εχθροί και φίλοι, προσπαθούμε να χωρέσουμε στο λεξιλόγιο τρίτων, ανεξαρτήτως ρόλου, ως ένα ακόμη λήμμα, μια επιπλέον ερμηνεία, που μνημονεύει και μνημονεύεται, γιατί τι άλλο καλύτερο από την αρθρωμένη γραμματικά υπόσταση της τηλεφωνικής συνομιλίας, που χαρίζει ερμηνείες και όρια; Και κάθε συνομιλίας, τελικά. Εκεί, σε αυτό το τίποτα που γεννάει κόσμους (τι παγίδα και τούτο), δίνουμε τον καλύτερο εαυτό, προσδοκώντας ανάλογης ποιότητας επιδόρπιο. Τι ειρωνεία, όταν ο άλλος, ο αγαπητός (;), σου επιστρέφει ατόφια τη μαλακία που του σερβίρισες. Κοίτα… Κανείς δεν είναι τέλειος. Έτσι φαίνεται.

Μη χολοσκάς, λοιπόν, για όσα αφήνεις πίσω, αλλά να λαχταράς αυτό που περιμένει εμπρός σου. Αγκάλιασε με όλη την δύναμη που κουβαλάς, την άθλια καθημερινότητα του άλλου και τυλίξου με μυρωδιές εξωτικές και απαγορευμένες. Γιατί τα πράγματα δεν είναι αυτό που φαίνονται.

Because (.thoughts on a song.)

(Put on your earphones)

Μαγικό και ταξιδιάρικο τραγούδι από τους Beatles.

Τους εκτίμησα αρκετά μεγάλος, όταν μπόρεσα να χωρέσω στο κεφάλι μου τα μουσικά άλματα που κατάφεραν εκείνα τα χρόνια, σε εκείνη τη χώρα.

Γλυκειά μελωδία, σιροπιαστή όχι όμως λιγωτική. Θες να κοιτάξεις ψηλά, να περπατήσειςανάμεσα στα δέντρα και να χαμογελάς δίχως λόγο, η ανάσα του δάσους σε ακολουθεί και σου κρατάει συντροφιά σιωπηλά, προστατευτικά, τρυφερά, δίχως ανταλλάγματα.

Μετά όμως θυμήθηκα αυτό από τους Radiohead:

Νανούρισμα, σκοτεινό, όπως όλα τα καθώς πρέπει τραγουδάκια για παιδιά. Με αγάπη όμως και δεύτερες και τρίτες φωνές επίσης, ένα συνοδευτικό άρπισμα κιθάρας και απότομο κλείσιμο, αφού  το παιδί κοιμήθηκε ξαφνικά και απροειδοποίητα.

Αργότερα, στη κουζίνα καθώς ετοιμάζω ένα σάντουιτς με πιπεράτο καπνιστό ζαμπόν, τυρί, μουστάρδα σε φέτες μαύρο ψωμί, έρχεται στο μυαλό μου η εισαγωγή από το τραγούδι του Μούτση:

Όλα μοιάζουν, σκέφτομαι, και αντιγράφουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τους Bealtes.

Αυτοί, όμως, ποιον αντέγραψαν; Ψάχνω και βρίσκω αυτό και αυτό. Η σύνθεση, η οποία αναλύεται στο δεύετρο link, είναι του Lennon, ο οποίος δολοφονήθηκε τέτοιες μέρες περίπου πριν από 30 χρόνια, και ο ίδιος είχε δηλώσει ότι εππηρεάστηκε από τη Σονάτα υπό το Σεληνόφως του Beethoven. WoW, λέω μέσα μου και πίνω μια γουλιά ακόμη κόκκινο κρασί.

Το οποίο τελειώνω, καθώς ακούω το συγκεκριμένο αριστούργημα.

Σκέφτομαι: πρέπει να είσαι βλαμμένος για να μην σου αρέσει η μουσική.

Τι μένει, μπροστά στα μάτια μου, τώρα που κλείνω το laptop κουρασμένος μα και χορτάτος;

Οι φίλοι, που με βαραίνουν καθώς δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν.

 

 

 

 

 

 

Αλίκη

Λίγο πριν ξεσπάσει ο Χειμώνας, υποδέχομαι στο σπίτι, παρέα με ένα μπουκάλι Κελλάρια Νικηφόρου, το φάντασμα του Tom, για να κουβεντιάσουμε τον κόσμο, τις εμμονές, τα αδιέξοδα και τον πάτο του ποτηριού, μπροστά από την ηλεκτρική αντίσταση της μικρής στρογγυλής μου σόμπας.

Γνωριστήκαμε πριν από 28 χρόνια, όταν σιγοτραγουδούσε από το μονοφωνικό ραδιόφωνο στη σοφίτα, το Blue Valentine, ντυμένος με γλυκόπικρα κιθαριστικά αρπίσματα και μπόλικο καπνό και ουίσκι. Οι ιστορίες του με τραβούσαν σε μοναχικούς περιπάτους, οι οποίοι κατέληγαν, αναπόφευκτα, σε κάποια γυναικεία φιγούρα  να αναδύεται ανάμεσα στα παγάκια και τη ξινή φέτα λεμονιού και το ξύλο από τη μπάρα, αρκετά αργά για να θυμάμαι αλλά όχι για να ξεχάσω.

Πλέον είμαστε αρκετά μακρυά και μιλάμε σπάνια, σε ειδικές περιπτώσεις, όπως σήμερα, μετά την εφημερία που κουβαλάω τη μυρωδιά και τους ιδρώτες άλλων ανθρώπων, ο ύπνος σε άβολο κρεβάτι και το μάτι μισάνοιχτο στο ρολόι, σαν υπενθύμιση του απαράβατου κανόνα του you win some, you lose some, όλα αυτά και άλλα, καθώς του γεμίζω το ποτήρι για να τον ευχαριστήσω που μου γνώρισε την Αλίκη, όχι κάποια τρυφερή ύπαρξη από τη Λευκορωσία, αλλά η μνήμη του απαγορευμένου, η απόλαυση της ήττας και η ακαταμάχητη γοητεία της απόλυτης παράδοσης.

And so a secret kiss
Brings madness with the bliss
And I will think of this
When I’m dead in my grave
Set me adrift and I’m lost over there
And I must be insane
To go skating on your name
And by tracing it twice
I fell through the ice
Of Alice
There’s only Alice

Ένα μικρό διαμάντι.

Thanx George!

U can’t do that on stage (in life) any more (…?)

Frank Zappa: Approximate

Ο αυτοσχεδιασμός είναι αποτέλεσμα βαθιάς γνώσης και εξάσκησης.

Και μόνο μέσα από αυτόν μπορούμε, ίσως, να αγγίξουμε το παρόν.

A long Friday (4 μήνες Ψ.Ν.Π.Ο.)

Μεγάλη γιατί αργεί να περάσει.

Ο θρήνος κρατάει σχεδόν για πάντα και ο πόνος αλλάζει τον τρόπο που κυλάει ο χρόνος.

4 μήνες στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο και τα πρόσωπα γεμίζουν το κάδρο, τόσο πολύ που δεν χωράει καμία σκέψη, κανένα άγγιγμα, ούτε μία καλημέρα κάποιες φορές.

Και σκέφτομαι, Μεγάλη Παρασκευή, κάθε ένα πρόσωπο που με έφερε στην Κατερίνη εργάτη και εργολάβο μαζί.

Το Νίκο από την Πτολεμαϊδα, που με έμαθε να βλέπω τους ψυχασθενείς σαν φίλους και συγγενείς.

Την Α. γιατί η καρδιά της βλέπει άλλο κόσμο από τα μάτια της.

Τον Νίκο, που επιμένει να αγαπάει την αγάπη, μόνο που αυτή δεν ανταποκρίνεται.

Την Κατρίν, γιατί το τραγούδι της είναι μεγαλύτερο από όσα ζει καθημερινά στην ζωή της.

ΤηνΈφη, που επιμένει να θυμάται ότι είναι άνθρωπος.

Τον Αντώνη, που αρνήθηκε το όνειρο των γονιών του και βυθίστηκε στο δικό του.

Τον Γιώργο Δ., που αποκύρηξε την οδοντιατρική για την ιστορία της τέχνης.

Την Ελένη Ζ., που αποκύρηξε την οδοντιατρική για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Τον Βασίλη, που προσπαθεί να ζήσει ανθρώπινα σε απάνθρωπες συνθήκες.

Μεγάλη Παρασκευή, που η απώλεια μετράει με παρουσίες, καθώς δεν λέει κυλήσει ο χρόνος που μας έχει στριμώξει στην γωνία, όπως ο δάσκαλος για τιμωρία και παραδειγματισμό.

Δεν μαθαίνουμε.

Πενθούμε.

Τέτοιες μέρες θυμάμαι την λύπη και αγκαλιάζω τις εκφάνσεις της σαν νάταν παιδιά μου.

4 μήνες που αρχίζω να καταλαβαίνω ότι πέρα από το σώμα, κάτω από τις συνταγές, πίσω από τα θαυματουργά κουτάκια με φάρμακα βρίσκονται άνθρωποι. Άγνωστοι κόσμοι, αδιάβατοι και μελαγχολικοί.

Τι να πενθούν άραγε;

Diego Camacho (ή Abel Paz)

Στις 13 Απριλίου πέθανε ο Diego Camacho, γνωστός με το ψευδώνυμο Abel Paz, αναρχικός αγωνιστής που έζησε από μέσα την ισπανική επανάσταση και είναι συγγραφέας ιστοριογραφικών βιβλίων (μεταξύ άλλων της βιογραφίας του Buenaventura Durruti). Ο ίδιος είχε πει:

Είμαι αναρχικός, και ο αναρχικός είναι ένας άνθρωπος με συνοχή (πνευματική ειρήνη, η ηρεμία, η εξοχή, να δουλεύεις το λιγότερο δυνατό, όσο είναι απαραίτητο για να μπορείς να ζεις, να απολαμβάνεις την ομορφιά, τον ήλιο. Να απολαμβάνεις τη ζωή με κεφαλαία, τώρα υπάρχει η ζωή με πεζά). Είναι το να έχεις μια προσωπική θεώρηση. Να εφαρμόζεις τις ιδέες σου στην καθημερινότητα στο μεγαλύτερο βαθμό, χωρίς να περιμένεις μέχρι να γίνει η επανάσταση. Αυτό μπορεί να το κάνει ο αναρχικός τώρα.
Είναι μια φιλοσοφική θεώρηση, είναι μια κατάσταση πνεύματος, μια στάση ζωής. Πιστεύω πως αυτή η κοινωνία είναι πολύ άσχημα οργανωμένη, τόσο κοινωνικά όσο και πολιτικά και οικονομικά. Πρέπει να την αλλάξουμε εντελώς. Η αναρχία επικαλείται μια ζωή εντελώς διαφορετική. Με την αναρχία, προσπαθούμε να ζούμε αυτή την ουτοπία λίγο λίγο κάθε μέρα.

Επί της ουσίας, είμαστε όλοι αναρχικοί.

Body Double

Πριν από λίγες ημέρες και ενόψει των εορτασμών –για τους καθολικούς- της Ανάστασης και του Πάσχα, έλαβα μέσω email ένα κείμενο, μεταφρασμένο, από φίλο που βρίσκεται στην Ισπανία, το οποίο μου προωθούσε από άλλον φίλο του και πάει λέγοντας.

Συγγραφέας του κειμένου είναι -από ό,τι φαίνεται- ένας καθηγητής της ιστορίας των θρησκειών στο πανεπιστήμιο του Οβιέδο, ο οποίος υποστηρίζει μία ενδιαφέρουσα θεωρία για την εβδομάδα των Παθών και τις τελευταίες ημέρες του Ιησού.

Ακολουθεί απόσπασμα.

«… Αποκλείοντας λοιπόν την περίπτωση της Ανάστασης δεν μένουν παρά δυο ενδεχόμενα:

1. ο Ιησούς πέθανε πάνω στον σταυρό, και το σώμα του είχε την τύχη που έχουν τα σώματα όλων των πλασμάτων μετά το πέρας της ζωής τους ή
2. ο Ιησούς δεν σταυρώθηκε εξαρχής, πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος άλλος ήταν στην θέση του.

… Η δεύτερη περίπτωση, τώρα, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και φαίνεται ότι πολλά ζητήματα που αποτελούν μυστήριο ή πεδίο αντιπαράθεσης σε σχέση με τις τελευταίες ημέρες του Ιησού εξηγούνται με απλό και σαφή τρόπο.

Έτσι ο Ιησούς, μετά από προτροπή ομάδας έμπιστων ακολούθων με εκπρόσωπο τον Ιούδα και κάτω από το βάρος των απειλών για την ζωή του από την στιγμή που πλησίασε την πόλη της Ιερουσαλήμ, συναινεί στην ιδέα να βρεθεί ένας σωσίας ο οποίος θα τον αντικαθιστά σε εμφανίσεις όπου ο κίνδυνος θα ήταν ιδιαίτερα μεγάλος. Το έργο αναλαμβάνει ο ίδιος ο Ιούδας, που σε διάστημα λίγων ημερών ανακαλύπτει έναν κάτοικο από την ευρύτερη περιοχή που μοιάζει ικανοποιητικά έως πολύ στον Ιησού. Ο τελευταίος και ο σωσίας του γνωρίζονται και πράγματι, στην αρχή λιγότερο μα με το πέρας των ημερών όλο και περισσότερο, ο σωσίας υποκαθιστά τον Ιησού, κυρίως τα βράδια.

Καθώς οι ημέρες περνούν και μετά την είσοδο του Ιησού και των μαθητών του στην πόλη της Ιερουσαλήμ, οι απειλές για την ζωή του Δασκάλου είναι πλέον πολλές και σοβαρές, ο Ιούδας προσεγγίζεται από τον Άννα, αποφασίζει να προδώσει τον Ιησού για τριάντα αργύρια, σε συμφωνία όμως με τον Δάσκαλο: το πρόσωπο που θα παραδοθεί στους Ρωμαίους, θα πάει στον Ηρώδη, στον Πιλάτο, θα βασανιστεί και θα εξευτελιστεί είναι ο σωσίας του Ιησού. Την ημέρα της απόφασης για τον θάνατο ή όχι του υποτιθέμενου δασκάλου, το πλήθος και οι ακόλουθοι του Ιησού θα ζητούσαν την απελευθέρωσή του και η δύναμη του κινήματος θα μεγάλωνε.

Στον κήπο της Γεσθημανής -και δίχως να το γνωρίζει κανένας από τους άλλους μαθητές- μπαίνει στον κήπο ο Ιησούς και βγαίνει από αυτόν ο σωσίας του, τον οποίον και φιλάει, προδίνοντάς τον ο Ιούδας. Ο Πέτρος φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, για αυτό και αρνείται ότι γνωρίζει αυτόν τον άνθρωπο τον φερόμενο ως Ιησού. Ο σωσίας μπροστά στους Ρωμαίους παραμένει σιωπηλός και όταν απαντά το κάνει με συγκεκριμένες εκφράσεις, γνωστές και χιλιοειπωμένες από τον Ιησού. Οι μέρες είναι εξαιρετικά δύσκολες, ο Ιούδας και ο Ιησούς παρακολουθούν δίχως να μπορούν να παρέμβουν, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή προκριμένου να αποκομίσουν μεγαλύτερα οφέλη.

Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν πηγαίνουν σύμφωνα με το σχέδιο και ο σωσίας οδηγείται στον σταυρό. Εκεί λέει στην Μαρία ότι δεν είναι γιος της και πεθαίνει σε παραλήρημα, λόγω της κούρασης και των βασανιστηρίων. Ο Ιούδας δεν αντέχει το βάρος του θανάτου ενός αθώου ανθρώπου και βυθισμένος στις ενοχές και την αίσθηση αποτυχίας του κινήματος, αυτοκτονεί. Ο Ιησούς, περισσότερο μόνος από ποτέ, κρύβεται σε σπίτια απολύτως έμπιστων φίλων και προσπαθεί να συλλάβει τα νέα δεδομένα. Εάν και βυθισμένος στην θλίψη για τον χαμό δύο ανθρώπων -ενός αγαπημένου φίλου και ενός σχετικά άγνωστου που προσφέρθηκε να δώσει και την ζωή του στον αγώνα ενάντια στην Ρωμαϊκή κατοχή- αποφασίζει να αξιοποιήσει τον άδικο θάνατο του σωσία προς όφελος του κινήματος και εμφανίζεται τρεις ημέρες μετά την σταύρωση στις δύο γυναίκες μπροστά από τον τάφο, έχοντα ήδη φροντίσει να μεταφερθεί το άψυχο σώμα έξω από αυτόν. Μερικές εβδομάδες αργότερα εμφανίζεται στους μαθητές του δηλώνοντας ότι ήρθε η ώρα η διδασκαλία να εξαπλωθεί σε όλον τον κόσμο.

Κάποιοι φρόντισαν να απομακρύνουν τον Θωμά από το δωμάτιο.»

The Mom Song

Απλά υπέροχο.
(Πότε παίρνει αναπνοή?)

Μπορείς να εμπιστευθείς…

για επανειλημένες ακροάσεις:

• The son of Mr. Green Genes, Frank Zappa ‘Hot Rats’, Bizarre 1969. Εδώ ένα συμπαθές video.
• Sparrowfall (1), (2) και (3), Br ian Eno ‘Music for Films’, EG 1978.
• Six Marimbas, Steve Reich ‘Sextet, Six Marimbas’, NoneSuch Records 1986. Ένα μικρό απόσπασμα εδώ.
  

Εάν σκεφτούμε ότι το Six Marimbas είναι μεταγραφή για marimba του Six Pianos (1973), οι μουσικές αυτές γράφτηκαν 3-4 δεκαετίες πριν. Ο Γιώργος Βελέντζας επιμένει ότι τίποτα ενδιαφέρον, στην μουσική, δεν έχει κυκλοφορήσει από την δεκαετία του εβδομήντα και μετά. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι μετά τον Bach δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε με την σύνθεση. Σκέφτομαι, μόνο, ότι είναι δύσκολο να βρεις μουσικές που μπορείς να  ακούσεις οποιαδήποτε στιγμή, δίχως να σε βαραίνουν, να σε φτιάχνουν ή να σε ανεβάζουν… Απλώς να σου δίνουν την ευκαιρία να στοχαστείς και να μάθεις. Να γίνεις δημιουργικός.

Μπορείς να εμπιστευθείς…

• ένα καφέ και καλό γλυκό στο Φίλιον
• τις εκπομπές από το κανάλι της Βουλής και από το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ, για την ποιότητα και το σεβασμό στον τηλεθεατή/ ακροατή
• τα κείμενα των Ευγένιου Αρανίτση, Νίκου Ξυδάκη και Παντελή Μπουκάλα, για την διεισδυτική και ανθρώπινη ματιά στα γεγονότα
• το Bios, για την φιλοξενία νέων και πρωτοποριακών προτάσεων από τον χώρο των Τεχνών, γενικώς
• τους φίλους (πόσους άραγε;) που θα σε βοηθήσουν να σηκωθείς, θα απλώσουν το χέρι για να τους στηρίξεις, θα σου χαρίσουν το δώρο της καθαρής ματιάς, δίχως προσδοκίες και ανταλλάγματα.

Νομίζω ότι χρειαζόμαστε κάποιες σταθερές, σημεία αναφοράς, ευκαιρίες στοχασμού, έτσι… για το καλό της συζήτησης και την χαρά της παρέας. Επίσης, υποψιάζομαι ότι ποικίλουν από άτομο σε άτομο.

Ξυπνάς τον Χίτλερ μέσα μου! (Πιάσαμε πάτο…)

Ο αγαπητός συνάδελφος Ρήγας Κωνσταντινίδης, εξέφρασε τις προάλλες τα παράπονά του ότι έχει στείλει, με mail, μία σειρά από εξαιρετικά ενδιαφέροντα θέματα, τα οποία θα μπορούσαν να δημοσιευθούν σε ετούτο το blog, και κατηγορούμαι ότι κρατώ σημαντικές πληροφορίες στο συρτάρι και τις αξιοποιώ προς ίδιον όφελος με σκοτεινούς σκοπούς.

Είμαι υποχρεωμένος να δημοσιεύσω δύο τουλάχιστον από τις εν λόγω προτάσεις, για να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφας.

Το παραπάνω βίντεο, εκτός από διασκεδαστικό, εκτονωτικό και εύστοχο ως σχόλιο στα τεκταινόμενα τους τελευταίους μήνες στην πατρίδα μας, έχει μεγάλη σημασία για όσους ασχολούνται με την εκπαίδευση, την επικοικωνία και την διαχείριση συγκρούσεων: βρίσκονται μέσα μας, εν υπνώσει, διάφορες φιγούρες/πρόσωπα/περσόνες οι οποίες ενεργοποιούνται όταν τις έχεουμε ανάγκη. Μπορεί να είναι ο ελεήμων φιλάνθρωπος, ο ατρόμητος πολεμιστής, ο μελαγχολικός γελωτοποιός, ο αυστηρός μάγος ακόμη και ο υπέρτατος καταστροφέας (… βλ. Χίτλερ) Ας μην ξεχνάμε την σημασία του γεγονότος και να είμαστε ενήμεροι πως η συμπεριφορά μας μπορεί να ξυπνάει το τέρας κάπου βαθιά μέσα στον Άλλον. [Μάθετε λίγο περισσότερα για τα αρχέτυπα εδώ]

Η δεύτερη πρόταση έχει -εκτός από αθλητικό- και οδοντιατρικό ενδιαφέρον: η πρόεδρος της ποδοσφαρικής Δόξας Δράμας είναι οδοντίατρος. Επισκεφθήτε το site εδώ.

Έπεται συνέχεια. Με τον κύριο Κωνσταντινίδη εννοώ.

Παιχνίδια του μυαλού

Το ερέθισμα

Η σκέψη

Το συναίσθημα

But its a great time to be alive, ladies and gentelmen…*

*Frank Zappa: Call any vegetable (Just another band from L.A.)

Η ιστορία ξεκίνησε το καλοκαίρι που μας πέρασε: πρόωρες εκλογές (και πώς προκυρήχθηκαν), φωτιές, πάλι εκλογές (και τα αποτελέσματά τους), οι εσωκομματικές εκλογές στο κόμμα της αντιπολίτευσης, η απόπειρα αυτοκτονίας του γενικού γραμματέα και πάει λέγοντας… Από το καλοκαίρι, λοιπόν, προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο να τακτοποιήσω σκέψεις και συναισθήματα, να χωνέψω όλη την πληροφορία, μήπως μπορέσω να καταλήξω κάπου (συμπέρασμα, ετυμηγορία…) και ίσως να γράψω κάποιο κείμενο, καθώς μου φαινόταν (και συνεχίζει να φαίνεται) χαζομάρα η απουσία- από το blog- σχολίων για ζητήματα εκτός αυτών της υγείας και της πρόληψης της ασθένειας. Στα παραπάνω προστέθηκε, τον τελευταίο καιρό, μία σειρά από σχόλια σε εφημερίδες, blogs, ραδιοφωνικές ή άλλες εκπομπές κ.λ.π., με κεντρικό θέμα την διαπίστωση ότι πιάσαμε πάτο: τα πράγματα δεν μπορεί να γίνουν χειρότερα σε αυτή την χώρα, όλα είναι μάταια, κάτι χρειάζεται να γίνει, τι κάνουν οι νέοι;, τι κάνουν οι παλιοί;, τίποτα δεν αλλάζει σε αυτό τον τόπο, όλοι είναι αναξιόπιστοι και οι λίγοι που πραγματικά αξίζουν ασφυκτιούν σε μοναχικές πορείες εκτός κυκλωμάτων αναγκαζόμενοι τελικά να μεταναστεύσουν σε πιο πρόσφορα και δεκτικά χώματα ενώ εδώ παραμένουν οι μέτριοι, οι βολεμένοι και οι παραιτημένοι.

Χμμμμ…

Δύο παρατηρήσεις μονάχα.

a. Είναι, πλέον, προφανής η μεγάλη ισχύς των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας. Τα γεγονότα, αυτά που αναφέρθηκαν στην αρχή και άλλα που ο κάθε ένας μπορεί να σκεφτεί από μόνος του, απλώς το επιβεβαιώνουν. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε, συγκεκριμένα, για πρόσωπα, τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες και τους εκδότες τους, χρηματοδοτήσεις, αδειοδοτήσεις, σφυγμομετρήσεις, αποκαλύψεις κ.ο.κ. Οι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον χώρο των Μ.Μ.Ε. έχουν σοβαρό λόγο στην λήψη αποφάσεων, για θέματα που μπορεί να τους ενδιαφέρουν (επενδύσεις στον χώρο της υγείας, χρήση της γης, ρυθμίσεις στο ζήτημα του ασφαλιστικού για να αναφερθώ σε μερικά μόνο), επηρεάζοντας, σε μεγάλο βαθμό, την έκβαση του διαλόγου/συζήτησης/διαπραγμάτευσης μεταξύ των ενδιαφερομένων πλευρών (stakeholders). Η επιρροή αυτή έχει δύο αποδέκτες: αφενός τους φορείς σχεδιασμού και λήψης αποφάσεων (κυριώς πολιτικά πρόσωπα καθώς και αντίστοιχους, αφανείς ή μη, παράγοντες επιρροής) με την επίδειξη ισχύος και δύναμης (θυμήσου, για παράδειγμα, τον τρόπο με τον οποίο οι δημοσιογράφοι απευθύνουν τον λόγο σε εκλεγμένους εκπρόσωπους των πολιτών, κατά την διάρκεια του βραδυνού δελτίου ειδήσεων κάποιου ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού). Αφετέρου, τους παραλήπτες των προϊόντων των επιχειρήσεών τους: δηλαδή όλους εμάς. Αφορά, δε, την προβολή ορισμένων μόνο γεγονότων, περιστατικών και καταστάσεων από μία πληθώρα δεδομένων (όψεις, απόψεις, καταγραφές της πραγματικότητας) και τον συνδυασμό τους με έναν τρόπο που εξυπηρετεί, σχεδόν αποκλειστικά, συγκεκριμένους στόχους και ανάγκες της επιχείρησης αυτής καθεαυτής.

Μην το κουράζουμε άλλο. Αυτά είναι γνωστά. Οι ερωτήσεις που χρειάζεται να απαντήσουμε είναι: πόσο ενοχλητικό είναι αυτό; πόσο σημαντικό είναι για την ζωή μου; με αφορά και με ποιο τρόπο; με επηρεάζει, σε τι πεδίο και πώς εκδηλώνεται;

b. Υπάρχει ένα ρητό του Ζεν που λέει: κάθε μέρα είναι καλή μέρα.

Η πραγματική αλλαγή συμβαίνει μόνο με την συναίνεση/ συγκατάθεση/ συμφωνία όλων των πλευρών (είτε πρόκειται για το άτομο είτε για την ομάδα). Χρειάζεται να θέλουμε πράγματι να αλλάξουν τα πράγματα και, ταυτόχρονα, να τα αγαπάμε όπως ακριβώς είναι. Μόνο μέσα από την βαθιά αποδοχή και κατανόηση όλων των φωνών, ακόμη και εκείνων που μας προκαλούν δυσφορία και επιθυμούμε την διαφοροποίησή τους, μπορεί να αναδυθεί η ουσιαστική αλλαγή.

Για αυτό, λοιπόν, ζούμε σε εξαίρετους και ενδιαφέροντες καιρούς, όπως παρατηρούσε ο Frank Zappa στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Αν κάτι οφείλουμε στον εαυτό μας είναι να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά και να είμαστε έτοιμοι να δράσουμε, ανά πάσα στιγμή, προκειμένου να διεκδικήσουμε ό,τι εκτιμούμε πως μας αναλογεί/αφορά από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Και ίσως είναι πολλά…