Οι λέξεις των ανθρώπων, μαζεύονται όπως τα σύννεφα στον ουρανό, προμηνύοντας βροχές, καταιγίδες και Χειμώνες. Μόνο ασχήμια και σαστισμένη ανεπάρκεια. Μακριά νυχτωμένοι, οι περισσότεροι, λαχταρούν μια χρυσή αυγή, να δροσίσει το ατελείωτο τίποτα που περπατάνε. Έτσι φαίνεται.
Το βλέμμα πέφτει σε ιστορίες μεταμορφωμένες σε ανθρώπους, με αφηγηματικά κενά και γλώσσα ακατάληπτη, desperado, νεκρή, αρχαιοελληνική, κούφια, αλλόκοτη, ονειρική, μαγεμένη από τα γιούχα στους πουλημένους πολιτικούς και την εκσπερμάτωση των μεταμεσονύκτιων ειδήσεων, συνοδευμένες από νοθευμένο whisky και αλλοιωμένο ξηροκάρπι. Αυτός ο θαυμαστός καινούριος κόσμος, παλιός όσο και τα γονίδια του australopithecus afarensis, λατρεύει το είδωλό του, ανανεώνει τη φορεσιά του και προβάρει την ίδια προβιά, την αναγνωρίζεις εκεί… στα σταματημένα αυτοκίνητα, τα ξεχειλισμένα τρόλεϊ, τα βαρετά καφενεία, τα ινστιτούτα αισθητικής και τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Η απέχθεια για την βρώμα, τα μαυρισμένα νύχια, τα καπνισμένα πανωφόρια και τα λασπωμένα σκαρπίνια, έρχεται ξανά και ξανά και ξανά, στα πρόσωπα όλων των άλλων, των γαμημένων άλλων, που δεν αρκεί κανένα άρωμα, όλα τα biotherm του κόσμου, να σε κάνουν να διώξεις μακριά την επιθυμία να σβήσουν από μπρος σου, για πάντα. Έτσι φαίνεται.
Κάπως έτσι, εισχωρούμε βαθύτερα στη συνήθεια που λέγεται καθημερινότητα και χωρίζουμε τα πάντα σε φίλους και εχθρούς. Όντας και εμείς εχθροί και φίλοι, προσπαθούμε να χωρέσουμε στο λεξιλόγιο τρίτων, ανεξαρτήτως ρόλου, ως ένα ακόμη λήμμα, μια επιπλέον ερμηνεία, που μνημονεύει και μνημονεύεται, γιατί τι άλλο καλύτερο από την αρθρωμένη γραμματικά υπόσταση της τηλεφωνικής συνομιλίας, που χαρίζει ερμηνείες και όρια; Και κάθε συνομιλίας, τελικά. Εκεί, σε αυτό το τίποτα που γεννάει κόσμους (τι παγίδα και τούτο), δίνουμε τον καλύτερο εαυτό, προσδοκώντας ανάλογης ποιότητας επιδόρπιο. Τι ειρωνεία, όταν ο άλλος, ο αγαπητός (;), σου επιστρέφει ατόφια τη μαλακία που του σερβίρισες. Κοίτα… Κανείς δεν είναι τέλειος. Έτσι φαίνεται.
Μη χολοσκάς, λοιπόν, για όσα αφήνεις πίσω, αλλά να λαχταράς αυτό που περιμένει εμπρός σου. Αγκάλιασε με όλη την δύναμη που κουβαλάς, την άθλια καθημερινότητα του άλλου και τυλίξου με μυρωδιές εξωτικές και απαγορευμένες. Γιατί τα πράγματα δεν είναι αυτό που φαίνονται.
Ο Zappa ηχογράφησε ένα -και μοναδικό, από όσο γνωρίζω- ερωτικό τραγούδι, το Directly From My Heart To You, το οποίο, παρεπιμπτόντως, δεν ήταν δική του σύνθεση. Επιπλέον, σαν να ήθελε να αποστασιοποιηθεί περισσότερο από το θέμα, επέλεξε το βιολί και τη φωνή του Don “Sugarcane” Harris να πρωταγωνιστούν από την αρχή έως το τέλος, φτιάχνοντας έτσι μία τρυφερά σκληρή ερωτική εξομολόγηση, σαν ένα χριστουγεννιάτικο μπισκότο βουτηγμένο σε ένα ποτήρι Jack Daniels.
Αυτά. Για αρχή.
Είναι περίεργο που τρεισήμισι χρόνια τώρα, επιθυμώ να γράψω για τα τρέχοντα, τα φλέγοντα και τα σημαντικά και καταλήγω να μονολογώ για τραγούδια και μουσικές που με συν-κινούν, με ταξιδεύουν και με κάνουν άνθρωπο. Όσο περνά ο καιρός και ο χρόνος, βρίσκω αξία στη σιωπή και νόημα στην αφαίρεση. Διαισθάνομαι ότι κάτι σημαντικό κρύβεται πίσω από τις εμμονές και τα κολλήματά μου, μία άρρητη αλήθεια, ένα φευγαλέο κοίταγμα πέρα από τις αναπαραστάσεις των πραγμάτων, μέσα στη σπηλιά και τους πραγματικούς πρωταγωνιστές του Ζην και του Ζεν. Τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους, όταν διάβασα τη συνέντευξη του Bruce Brubaker στο New York Pianist (15/12/2008). Εκεί, ο εξαίρετος πιανίστας, λέει μεταξύ άλλων:
«… Έχω μια θεωρία για την παλιά τριαδική σχέση μεταξύ συνθέτη, ερμηνευτή, ακροατή. Είναι πλέον παρελθόν και δεν πιστεύω ότι η ιδέα του συνθέτη ως δημιουργού, κάτι-σαν-θεϊκή-φιγούρα που παραδίδει τον νόμο (ή μάλλον ακριβέστερα παραδίδει την αρχή και το τέλος των πραγμάτων) δεν πιστεύω ότι έχει νόημα και ισχύ άλλο πια. Νομίζω ότι όλοι είμαστε συμμέτοχοι σε ένα είδος μουσικής εμπειρίας, το οποίο μπορεί να είναι κάτι περισσότερο ή κάτι λιγότερο από όσους εμπλέκονται στη σχέση, και έτσι ήταν πάντοτε. Και είναι τώρα, στον σημερινό κόσμο, που κάτι τέτοιο γίνεται εμφανές, καθώς οι παλαιού τύπου Τέχνες -που ήταν τόσο δικτατορικές και εξουσιαστικές από την πλευρά του συνθέτη/δημιουργού/συγγραφέα- αυτού του τύπου η Τέχνη δεν είναι τόσο αποτελεσματική στη σημερινή κοινωνία.
… Ο (Philip) Glass έχει εξηγήσει τον τρόπο που εκτιμά ότι ένα έργο Τέχνης (γενικά, αλλά ας μιλήσουμε για τη μουσική τώρα), κάθε σύνθεση δεν έχει ολοκληρωθεί έως ότου κάποιος την ακούσει και είναι η ηχητική πρόσληψη από τον ακροατή που ολοκληρώνει τη σύνθεση. Έτσι, πράγματι δεν είναι ένα τελειωμένο πράγμα και φυσικά αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ότι κάθε άτομο που το ακούει, και ας συμπεριλάβουμε αυτόν που το ερμηνεύει επίσης, καθένας που ακούει και καθένας που ερμηνεύει, αυτά τα άτομα ολοκληρώνουν το έργο με διαφορετικό τρόπο και το ολοκληρώνουν διαφορετικά σε διαφορετικές συνθήκες.
… Ξέρεις, υπάρχουν αυτές οι σχολές στο θέατρο, τύπου Στανισλάφσκι, με ηθοποιούς όπως ο Brando και ο Clint Eastwood, οι οποίοι δεν επαναλαμβάνονται κατά τη διάρκεια της πρόβας. Αυτοί οι τύποι δεν προβάρουν τα λόγια τους, ξέρεις τώρα, ‘Make my day; Make my day’. Δεν το κάνουν αυτό. Νομίζω ότι όλη η ιστορία είναι να βρεις κάποιου τύπου εσωτερική, θα τολμούσα να πω, Αλήθεια και εάν μπορέσεις και επιστρέψεις σε αυτό το σημείο, κάθε φορά που θα πηγαίνεις εκεί και θα δίνεις την ερμηνεία σου, οι ξεχωριστές λεπτομέρειες θα διαφέρουν. Το μόνο πράγμα που θα μένει σταθερό θα είναι το μέρος από όπου επανέρχεσαι.
… Είχα παίξει ένα ακόμη μουσικό έργο του (John) Cage, τότε, έργο μουσικής δωματίου και ήταν ένα από εκείνα που είχε γράψει με χοντρό μολύβι ή μάλλον βούρτσα, και πολλές νότες ήταν επίτηδες ασαφείς. Το προσπάθησα λοιπόν, ήμουν και αρκετά νέος, πήγα και τον βρήκα και του λέω: ‘Κύριε Cage, τι νότα υποτίθεται ότι είναι αυτή;’ Δεν μπορούσα να το καταλάβω και αυτός είπε κάτι που, εκείνη την εποχή, με θύμωσε πάρα πολύ, αλλά έχει νόημα εάν το σκεφτείς λίγο παραπάνω. Είπε ‘Απλώς ακροάσου. Και μετά θα ξέρεις τι να κάνεις’
Αυτή η κουβέντα θα έπρεπε να βρίσκεται πάνω από την είσοδο κάθε μουσικού σχολείου! Είναι η πιο σημαντική συμβουλή που μπορείς να δώσεις σε ένα μουσικό και βέβαια, για μένα, ήταν πολύ εκνευριστικό τότε. Ήθελα μόνο (απλώς) να μου πει ποια νότα ήταν αυτή που έπρεπε να παίξω.»
Περί αυτού πρόκειται: σε κάθε σεμινάριο, σε κάθε επίσκεψη σε Κοινότητα, σε κάθε ομιλία σε γονείς ή μαθητές, στην τάξη ή στο ιατρείο, λίγο πριν ξεκινήσουμε και καθώς αντικρίζω τα πρόσωπα που βρίσκονται γύρω μου, επιστρέφω όχι σε αυτά που πρέπει να πω αλλά σε εκείνα που με έμαθαν πώς να δημιουργώ ένα τόπο συνάντησης και μάθησης από και με τους άλλους, πώς να ακούω εκείνα που λένε, όσα εννοούν και αυτά που δεν θέλουν να πουν και πώς να ταξιδεύω σε αυτά τα νερά, που κάθε φορά διαφέρουν στην ένταση και το ρυθμό, αλλά παραμένουν στην ουσία τα ίδια. Έτσι, ανεξάρτητα από το θέμα της συνάντησης (επικοινωνία και συγκρούσεις / σχέση γιατρού ασθενή / αυτοφροντίδα και χρήση ουσιών / φροντίδα της στοματικής υγείας των παιδιών / αγωγή στοματικής υγείας κλπ) και το αναγκαίο περιεχόμενο/παρτιτούρα/ρόλος που το χαρακτηρίζει (το οποίο μπορεί να κουβαλάω μαζί μου σε διαφάνειες), οδηγός μου είναι το πώς υπάρχω και όχι το πώς θα τα πω. Και αυτό, υποχρεωτικά, περιλαμβάνει και τους άλλους γύρω μου και τον τρόπο που αλληλοεπηρεαζόμαστε. Είναι δύσκολο να το εκφράσω, για αυτό έβαλα τον Bruce να τα πει.
Νομίζω ότι όλοι είμαστε performers, σχεδόν σε κάθε περίσταση και μάλιστα, πολλές φορές, αυτοσχεδιάζουμε. Είναι όμως η αυθεντικότητά μας (η οποία δεν γνωρίζω επακριβώς πώς αποκτάται) που χαρακτηρίζει τον τρόπο που υπάρχουμε και μας κάνει υποφερτούς και, εάν είμαστε τυχεροί, σημεία αναφοράς για τους άλλους.
Η ζωή, μάλλον, είναι αυτό το πείραμα-παιχνίδι που κάνει ο Bobby Mc Ferrin με το κοινό στο video που ακολουθεί.
Πόσο εύκολο είναι να δεχτείς όσα λέει ο Brian Eno για το 77 Million Paintings και να τα μεταφέρεις στο πεδίο της εκπαίδευσης ή της υγείας, της πολιτικής και των σχέσεων σε τελική ανάλυση…;
Είναι δυνατόν να υπάρχουμε σε ένα ανοιχτό πλαίσιο, που αντέχει ερμηνείες και διαπιστώσεις αντιφατικές και, μερικές φορές, α-νόητες; Από ό,τι φαίνεται εκεί υπάρχουμε και μέρος των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε είναι η έλλειψη παραδοχής του γεγονότος.
Γράφει ο Seth Godin: Είναι πολύ πιο εύκολο για έναν οργανισμό να αφομοιώσει νέες λέξεις/εκφράσεις από το να αλλάξει ουσιαστικά έστω και ένα πράγμα. Η πραγματική αλλαγή είναι μία άβολη κατάσταση. Εάν δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση, τότε απλώς έχετε υιοθετήσει κάποιες νέες λέξεις.
Νομίζω ότι η μουσική του Eno, σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα, βουτώντας σε διαρκώς στο εναλλασσόμενο συνεχές της ζωής.
Ο φίλος μου ο Γιάννης, που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο Detroit, μου λέει ότι πλατειάζω. Έχει δίκιο.
Όλες αυτές οι συζητήσεις για την Κρίση, οι διαπιστώσεις για την καθημερινότητα, οι ερμηνείες για τα γεγονότα (το ξύλο, τις επιθέσεις, τις απεργίες, τις παλινωδίες, τις γελοιότητες …), οι Φωνές που στοιβάζονται, σαν τα δεμάτια από άχυρο, σε αποθήκες σκέψης, για μελλοντική χρήση. Φυσικά
δεν βγάζω άκρη. Και δεν καταλαβαίνω αυτούς, από όπου και αν έρχονται, που αισθάνονται βέβαιοι για το Ποιος φταίει, Ποια είναι η λύση, Πώς είναι και Πώς θα έπρεπε να είναι ο Κόσμος. Για αυτό και πλέον δεν δίνω σημασία. Άσε που πιστεύω ότι πάρα πολλοί είναι διαταραγμένοι: νομίζουν ότι είναι Μεσσίες, Σωτήρες, Σοφοί, Φωτεινοί Παντογνώστες, γεμάτοι αναλύσεις, λεπτομερείς καταγραφές γεγονότων σε κακογραμμένα τετράδια, αρχεία από εφημερίδες δεκαετιών, περιοδικά που και ο εκδότης τους προσπαθεί να τα ξεχάσει, όλα αυτά μαζί με το όραμα για έναν πιο Δίκαιο Κόσμο, μια ζωή ανάλαφρη, επιτέλους, με λιγότερες αγωνίες, με χαρούμενα πρωινά, με έναν σχεδόν χριστιανικό παράδεισο να περιμένει όλους μας στη γωνία Ακαδημίας και Ασκληπιού, εκεί στο πάρκο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων.
Είναι όμως οι μέρες τέτοιες, που υποχρεωτικά μουρμουράμε μια ξεχωριστή μελωδία, ένα άλλο ρεφρέν, μάλλον της αποδοχής και λιγότερο της απόρριψης. Ένα τραγούδι της συγχώρεσης και, εάν μου επιτρέπεται, της αγάπης. Και αναρωτιέμαι: τι μας πιάνει κάθε τόσο και γιορτάζουμε την αγάπη; Τι μας φέρνει κοντά, όλους, σε οικογενειακά τραπέζια, σε φιλικές παρέες, σε αγκαλιές και χαμόγελα, να τρώμε και να ξανατρώμε και να πίνουμε και να καπνίζουμε και να χορεύουμε και όλα τούτα που τα μαθαίνουμε παντού, εκτός βέβαια του σχολείου;
Μάλλον, σκέφτομαι, αυτό είναι η φυσική μας κατάσταση ως Homo Sapiens-Amans. Είναι ένα βασικό, ίσως το πιο σημαντικό, χαρακτηριστικό του είδους μας. Η αγάπη. Όχι η χριστιανική αγάπη. Όχι μόνο αυτή, τέλος πάντων.
Μιλάω για το αίσθημα της ασφάλειας και εμπιστοσύνης, που βιώνει κάποιος όταν βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίζει, αγαπά, αποδέχεται και επιλέγει να υπάρχει μαζί τους. Εκείνη την δύναμη που πηγάζει από τη αγκαλιά των πατεράδων και των μανάδων, καθώς σε ντύνουν με ζεστά ρούχα λίγο πριν βγεις στο κρύο του Χειμώνα και σου λένε να προσέχεις, παρόλο που εσύ δεν τους ακούς. Τη χαλαρότητα που σε γεμίζει η αφήγηση ιστοριών με συγγενείς και φίλους, γύρω από κάποιο τραπέζι γεμάτο σπιτικά γλυκά και ζεστούς καφέδες, αυτές οι επαναλαμβανόμενες μήτρες ανθρωπιάς, που μας κάνουν αυτό που είμαστε και που όταν λείπουν… τότε σκοτεινιάζουμε, μικραίνουμε, γινόμαστε κάτι άλλο: απόκοσμο και κρύο.
Και το γιορτάζουμε, μάλλον, γιατί ξέρουμε ότι δεν είναι δεδομένο.
Γιατί, από εκεί που ήρθαμε και με τον ίδιο τρόπο, μπορεί να έρθει κάτι άλλο άγνωστο, ξένο και τελικά εχθρικό. Ένα νέο είδος, Homo Sapiens-Aggressans, μια κάποια γενετική μετάλλαξη, δίχως την ικανότητα να φροντίζει, την λαχτάρα να αγκαλιάζει, την προσπάθεια να κατανοεί και να συν-αισθάνεται, την αδυναμία να υπάρχει μέσα από την ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη. Ένα πλάσμα -το παιδί μας;- που οι βασικές του ικανότητες θα είναι ο ελιγμός στις πιθανές παγίδες του αντιπάλου, η δημιουργία δεσμών και σχέσεων που βασίζονται στην εξυπηρέτηση και την διευκόλυνση, η ταχεία και δυναμική ανταπόκριση σε άγριες εργασιακές συνθήκες, η έλλειψη αλτρουισμού και συμπόνιας για τον Άλλον, παρεκτός εάν είναι χρήσιμος στους στόχους και τις προσδοκίες.
Σκέφτομαι, ότι υπάρχουν ήδη πολλοί τέτοιοι τύποι. Και ίσως η αδυναμία να τους καταλάβω ξεκινά από αυτό ακριβώς το γεγονός: είναι ένα άλλο είδος, more or less :-). Παρατήρησε όλους αυτούς τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, που ξεχειλίζουν ψέμα, είναι περήφανοι για το γεγονός ότι χειρίζονται με τόσο δημιουργικούς τρόπους το κοπάδι τους, χαμογελάνε και διαπιστώνεις ότι σου δείχνουν τα δόντια τους, μιλάνε και καταλαβαίνεις ότι χαϊδεύουν τα αυτιά σου, γιατί είναι ανίκανοι να υπάρξουν διαφορετικά. Ναι… Και άλλοι, πολλοί, που περπατάνε σε αυτόν τον μυστήριο δρόμο, επειδή φέρνει μια στιγμιαία ηδονή εξουσίας και δύναμης και μετά το αναζητάς ξανά και ξανά, σαν πρεζάκι, και στο τέλος γίνεται καθεστώς, γίνεται Πραγματικότητα, γίνεται κοινός τόπος και μετά δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Επί της ουσίας, εάν είναι να υπάρξει σύγκρουση, θα είναι μεταξύ αυτών των διαφορετικών τρόπων ύπαρξης. Το νέο είδος με το παλιό. Για φαντάσου…
Βέβαια, μέχρι τότε μπορούμε να είμαστε ακόμη άνθρωποι και να κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα: να χαιρόμαστε το σήμερα, κρυφοκλείνοντας το μάτι στο αύριο, χαμογελώντας στο χθες. Να κοιτάξουμε να προσέχουμε τον εαυτό και τους γύρω μας, καθώς η υγεία είναι πράγματι το εφόδιο για να είμαστε δημιουργικοί και καλοσυνάτοι. Κουράγιο σε όσους ταλαιπωρούνται από κάποια ασθένεια και περνάνε, τούτες τις ημέρες, μέσα στην αγωνία και τον πόνο. Μακάρι η δοκιμασία να περάσει γρήγορα.
Με αυτά και με εκείνα, τελείωσε και το 10. Πάμε για το 11.
(Υ.Γ.1: Η ιδέα για την ιστορία με τον Homo Sapiens-Amans & Homo Sapiens-Aggressans, είναι από το βιβλίο του Humberto Maturana “The Origins of Humanness in the Biology of Love”
Υ.Γ.2: Λόγο για την αγάπη δεν έχουν μόνο οι Χριστιανοί όπως λόγο για την επανάσταση δεν έχουν μόνο οι Κομμουνιστές)
Τους εκτίμησα αρκετά μεγάλος, όταν μπόρεσα να χωρέσω στο κεφάλι μου τα μουσικά άλματα που κατάφεραν εκείνα τα χρόνια, σε εκείνη τη χώρα.
Γλυκειά μελωδία, σιροπιαστή όχι όμως λιγωτική. Θες να κοιτάξεις ψηλά, να περπατήσειςανάμεσα στα δέντρα και να χαμογελάς δίχως λόγο, η ανάσα του δάσους σε ακολουθεί και σου κρατάει συντροφιά σιωπηλά, προστατευτικά, τρυφερά, δίχως ανταλλάγματα.
Μετά όμως θυμήθηκα αυτό από τους Radiohead:
Νανούρισμα, σκοτεινό, όπως όλα τα καθώς πρέπει τραγουδάκια για παιδιά. Με αγάπη όμως και δεύτερες και τρίτες φωνές επίσης, ένα συνοδευτικό άρπισμα κιθάρας και απότομο κλείσιμο, αφού το παιδί κοιμήθηκε ξαφνικά και απροειδοποίητα.
Αργότερα, στη κουζίνα καθώς ετοιμάζω ένα σάντουιτς με πιπεράτο καπνιστό ζαμπόν, τυρί, μουστάρδα σε φέτες μαύρο ψωμί, έρχεται στο μυαλό μου η εισαγωγή από το τραγούδι του Μούτση:
Όλα μοιάζουν, σκέφτομαι, και αντιγράφουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τους Bealtes.
Αυτοί, όμως, ποιον αντέγραψαν; Ψάχνω και βρίσκω αυτό και αυτό. Η σύνθεση, η οποία αναλύεται στο δεύετρο link, είναι του Lennon, ο οποίος δολοφονήθηκε τέτοιες μέρες περίπου πριν από 30 χρόνια, και ο ίδιος είχε δηλώσει ότι εππηρεάστηκε από τη Σονάτα υπό το Σεληνόφως του Beethoven. WoW, λέω μέσα μου και πίνω μια γουλιά ακόμη κόκκινο κρασί.
Το οποίο τελειώνω, καθώς ακούω το συγκεκριμένο αριστούργημα.
Σκέφτομαι: πρέπει να είσαι βλαμμένος για να μην σου αρέσει η μουσική.
Τι μένει, μπροστά στα μάτια μου, τώρα που κλείνω το laptop κουρασμένος μα και χορτάτος;
Οι φίλοι, που με βαραίνουν καθώς δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν.
Λίγο πριν ξεσπάσει ο Χειμώνας, υποδέχομαι στο σπίτι, παρέα με ένα μπουκάλι Κελλάρια Νικηφόρου, το φάντασμα του Tom, για να κουβεντιάσουμε τον κόσμο, τις εμμονές, τα αδιέξοδα και τον πάτο του ποτηριού, μπροστά από την ηλεκτρική αντίσταση της μικρής στρογγυλής μου σόμπας.
Γνωριστήκαμε πριν από 28 χρόνια, όταν σιγοτραγουδούσε από το μονοφωνικό ραδιόφωνο στη σοφίτα, το Blue Valentine, ντυμένος με γλυκόπικρα κιθαριστικά αρπίσματα και μπόλικο καπνό και ουίσκι. Οι ιστορίες του με τραβούσαν σε μοναχικούς περιπάτους, οι οποίοι κατέληγαν, αναπόφευκτα, σε κάποια γυναικεία φιγούρα να αναδύεται ανάμεσα στα παγάκια και τη ξινή φέτα λεμονιού και το ξύλο από τη μπάρα, αρκετά αργά για να θυμάμαι αλλά όχι για να ξεχάσω.
Πλέον είμαστε αρκετά μακρυά και μιλάμε σπάνια, σε ειδικές περιπτώσεις, όπως σήμερα, μετά την εφημερία που κουβαλάω τη μυρωδιά και τους ιδρώτες άλλων ανθρώπων, ο ύπνος σε άβολο κρεβάτι και το μάτι μισάνοιχτο στο ρολόι, σαν υπενθύμιση του απαράβατου κανόνα του you win some, you lose some, όλα αυτά και άλλα, καθώς του γεμίζω το ποτήρι για να τον ευχαριστήσω που μου γνώρισε την Αλίκη, όχι κάποια τρυφερή ύπαρξη από τη Λευκορωσία, αλλά η μνήμη του απαγορευμένου, η απόλαυση της ήττας και η ακαταμάχητη γοητεία της απόλυτης παράδοσης.
And so a secret kiss
Brings madness with the bliss
And I will think of this
When I’m dead in my grave
Set me adrift and I’m lost over there
And I must be insane
To go skating on your name
And by tracing it twice
I fell through the ice
Of Alice
There’s only Alice
That’s life, that’s what all the people say.
You’re riding high in April,
Shot down in May
But I know I’m gonna change that tune,
When I’m back on top, back on top in June.
I said that’s life, and as funny as it may seem
Some people get their kicks,
Stompin’ on a dream
But I don’t let it, let it get me down,
‘Cause this fine ol’ world it keeps spinning around
I’ve been a puppet, a pauper, a pirate,
A poet, a pawn and a king.
I’ve been up and down and over and out
And I know one thing:
Each time I find myself, flat on my face,
I pick myself up and get back in the race.
That’s life
I tell ya, I can’t deny it,
I thought of quitting baby,
But my heart just ain’t gonna buy it.
And if I didn’t think it was worth one single try,
I’d jump right on a big bird and then I’d fly
I’ve been a puppet, a pauper, a pirate,
A poet, a pawn and a king.
I’ve been up and down and over and out
And I know one thing:
Each time I find myself laying flat on my face,
I just pick myself up and get back in the race
That’s life
That’s life and I can’t deny it
Many times I thought of cutting out
But my heart won’t buy it
But if there’s nothing shakin’ come this here july
I’m gonna roll myself up in a big ball and die
My, My
Τώρα τελευταία, όλο και περισσότεροι γνωστοί και φίλοι, διάγουμε ένα μονοπάτι άλγους και αγωνίας.
Η αβεβαιότητα φαίνεται ότι έχει εγκατασταθεί για τα καλά ανάμεσά μας και μεγαλώνουμε κουβαλώντας το φορτίο της ύπαρξης, μαθαίνοντας μέρα μέ τη μέρα το ακριβές βάρος. Σε κιλά, αϋπνίες, υπερφαγία, καπνό, facebook, whiskey and beer, titties and beer, περιπάτους, νυχτερινές ποδηλατοδρομίες, τηλεόραση, σιωπές και τραγούδια, αγκαλιές και δάκρυα και άλλα πολλά άρματα μεταμφιεσμένων στη παρέλαση της καθημερινότητας που ταξιδεύουμε.
Σκέφτομαι: δεν μπορεί να είσαι προετοιμασμένος για το ταξίδι της ζωής.
Όλες αυτές οι στροφές, ο λακούβες, οι βροχές και οι ηλιόλουστες μέρες, τα αδιέξοδα και οι λεωφόροι, τα μικρά σοκάκια και οι κακόφημοι δρόμοι, οι συνταξιδιώτες και τα εμπόδια, οι λέξεις που έμαθες, οι τόποι που γνώρισες, τα τραγούδια που ξέχασες και εκείνα που ακόμη και τώρα σιγοτραγουδάς, αυτό που βρίσκεται μπροστά, τόσο δυσδιάκριτο που το στολίζουμε κάθε Χριστούγεννα με όμορφες μπάλες για μην μας φύγει, και αυτό που βρίσκεται πίσω, σε κάποια κλειδωμένα συρτάρια, χιλιοπαιγμένα βίντεο γάμου, έγχρωμες και ασπρόμαυρες φωτογραφίες υπάρξεων, και αυτό που βρίσκεται εδώ και τώρα που γράφω και μεγαλώνει ο Κόσμος με κάθε γράμμα, λέξη, πρόταση και παράγραφο, όλα μαζί περνάνε σαν όνειρο μπροστά μας, στην παρέλαση της καθημερινότητας που ταξιδεύουμε.
Πώς μαθαίνουμε να κρατάμε το χέρι του Άλλου στο δικό μας;
Πώς μαθαίνουμε να ακούμε μουσική;
[Στα 6′ άκουσα ένα baritone sax στο βάθος, πίσω από τα άλλα όργανα, για πρώτη φορά μετά από άπειρες ακροάσεις του τραγουδιού. Τελικά, το μόνο που ίσως χρειάζεται είναι να χρησιμοποιούμε ακουστικά ή ένα καλό στερεοφωνικό τέλος πάντων :-)]
Come on, come on You think you drive me crazy Come on, come on You and whose army? You and your cronies Come on, come on Holy Roman empire Come on if you think Come on if you think You can take us on You can take us on
He deals the cards as a meditation And those he plays never suspect He doesn’t play for the money he wins He doesn’t play for respect He deals the crads to find the answer The sacred geometry of chance The hidden loaw of a probable outcome The numbers lead a dance
I know that the spades are swords of a soldier I know that the clubs are weapons of war I know that diamonds mean money for this art But that’s not the shape of my heart
He may play the jack of diamonds He may lay the queen of spades He may conceal a king in his hand While the memory of it fades
I know that the spades are swords of a soldier I know that the clubs are weapons of war I know that diamonds mean money for this art But that’s not the shape of my heart
And if I told you that I loved you You’d maybe think there’s something wrong I’m not a man of too many faces The mask I wear is one Those who speak know nothing And find out to their cost Like those who curse their luck in too many places And those who fear are lost
I know that the spades are swords of a soldier I know that the clubs are weapons of war I know that diamonds mean money for this art But that’s not the shape of my heart
It’s good to be king, if just for a while To be there in velvet, yeah, to give ’em a smile It’s good to get high and never come down It’s good to be king of your own little town
Yeah, the world would swing if I were king Can I help it if I still dream time to time
It’s good to be king and have your own way Get a feeling of peace at the end of the day And when your bulldog barks and your canary sings You’re out there with winners, it’s good to be king
Yeah I’ll be king when dogs get wings Can I help it if I still dream time to time
It’s good to be king and have your own world It helps to make friends, it’s good to meet girls A sweet little queen who can’t run away It’s good to be king, whatever it pays
Excuse me if I have some place in my mind Where I go time to time.
Να περιγράψω το γέρο Ινδιάνο στην έρημο του Μεξικού. Πήγαινα με το αυτοκίνητο και από μακριά είδα κάτι που έμοιαζε με ινδιάνικο καπέλο πεσμένο στην άμμο. Σταμάτησα και πλησίασα. Κάτω από το καπέλο, σ’ έναν ρηχό λάκκο που είχε σκάψει στην άμμο για να προφυλαχτεί από τον άνεμο, καθόταν ένας Ινδιάνος. Είχε μπροστά του ένα ξύλινο γραμμόφωνο με βαθουλωμένο, γδαρμένο χωνί. Ο γέρος γύριζε συνεχώς τη μανιβέλα (φαίνεται το γραμμόφωνο δεν είχε ελατήριο) κι έπαιζε ένα δίσκο -είχε μόνο ένα δίσκο- τόσο γρατζουνισμένο, που δεν είχε μείνει ίχνος από τα αυλάκια του. Από το χωνί έβγαινε ένας βραχνός θόρυβος, τριξίματα και συγκεχυμένα ξέφτια του λατινοαμερικάνικου τραγουδιού «Rio Manzanares dejeme pa-sar» (Ποταμέ Μανζανάρες άσε με να περάσω). Παρόλο που τον χαιρέτησα και στεκόμουν από πάνω του πολλή ώρα, ο γέρος δεν μου έδινε καμιά σημασία.
«Πατέρα» είπα τελικά «εδώ δεν υπάρχει κανένα ποτάμι».
Ο γέρος σιωπούσε.
«Γιε μου» είπε ύστερα από λίγο «εγώ είμαι το ποτάμι και δεν μπορώ να περάσω τον εαυτό μου».
Δεν είπε τίποτα παραπάνω, μόνο συνέχισε να γυρίζει τη μανιβέλα και ν’ ακούει το δίσκο.
Ρίτσαρντ Καπισίνσκι: Ο πόλεμος του ποδοσφαίρου. Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2009
Τέτοιες μέρες, τέτοια λόγια.
Κουράστηκα.
Χόρτασα.
Βαρέθηκα.
Μπούχτισα.
Το ίδιο τραγούδι, την ίδια ιστορία, το ίδιο παραμύθι.
Εάν είναι να πάμε μπροστά -λέμε τώρα- χρειάζεται να αλλάξουμε τον Εθνικό μας Ύμνο.
And then so clear to wonder
To wake with open eyes
As the snow across the tundra
And the rain across the skies
And the rain across the skies
So much again and weightless
In the motherworld of space
We fail to form to come to
And the razor mountains fade
And the day is cursed in shame
In these the world we open
So much to lose to save
To light the highest beacons
And the rose of love will bleed
And the rose of love will bleed
In these the world we open
So much to lose and save
To light the brightest beacon
And the rose of love will bleed
And the razor mountains fade
And the day is cursed in shame
I fell in love again
all things go, all things go
drove to Chicago
all things know, all things know
we sold our clothes to the state
I don’t mind, I don’t mind
I made a lot of mistakes
in my mind, in my mind
you came to take us
all things go, all things go
to recreate us
all things grow, all things grow
we had our mindset
all things know, all things know
you had to find it
all things go, all things go
I drove to New York
in a van, with my friend
we slept in parking lots
I don’t mind, I don’t mind
I was in love with the place
in my mind, in my mind
I made a lot of mistakes
in my mind, in my mind
you came to take us
all things go, all things go
to recreate us
all things grow, all things grow
we had our mindset
all things know, all things know
you had to find it
all things go, all things go
if I was crying
in the van, with my friend
it was for freedom
from myself and from the land
I made a lot of mistakes
I made a lot of mistakes
I made a lot of mistakes
I made a lot of mistakes
you came to take us
all things go, all things go
to recreate us
all things grow, all things grow
we had our mindset
all things know, all things know
you had to find it
all things go, all things go
you came to take us
all things go, all things go
to recreate us
all things grow, all things grow
we had our mindset
(I made a lot of mistakes)
all things know, all things know
(I made a lot of mistakes)
you had to find it
(I made a lot of mistakes)
all things go, all things go
(I made a lot of mistakes)
And frankly there is nothing so unusual about being a jewish cowboy Cowboy Im a cowboy On a trail to nowhere all i have is a horse Even he who could lead if he broke free of this Curse All i got memories they arnt even mine In the drag when wails till the song has gone away At night i look to the stars Well they say got it from me At night i look to the stars They say got it from me Cowboy Im a cowboy As i ride just a road the journey of my life Through the world with no love I stop and wonder why As i come to a town and lay my saddle down Then i turn want some peace But theres nowhere to be found What time are we rollin free At night i look to the stars Thats when i heard someone scream to me You are on your own At night i look to the stars Well they say got it from me This is striaght from the horses mouth We are beried treasure Rag of bones travelled on gravelled Car battaled on drugged for ever ever This is straight from the horses mouth We are beried treasure Rag of bones travelled on gravel Car battled on drugged for ever ever Bounty on ma head spurs on your feet We are out of towners the county Gives us grief Eyen our horses we gallop at light speed New sherif from town I still think of discription Till they stressen me doin like ashtrays What they clever maintaian Cos am chosen like hyrogrific inscriptions To be decoded by those who aint frozen Cowboy Im a cowboy Now theres no tomorro Only yestarday To live in the past Is to ride your life away I can flee in ma bones I will die all alone Back down to the ground Of the siege brush wait for me What time are we rollin free At night i look to the stars Thats when i heard someone scream to me You are on your own At night i look to the stars Well they say got it from me Cowboy You are never alone Im a cowboy
In the shuffling madness
of the locomotive breath,
runs the all-time loser,
headlong to his death.
He feels the piston scraping —
steam breaking on his brow —
old Charlie stole the handle and
the train won’t stop going —
no way to slow down.
He sees his children jumping off
at the stations — one by one.
His woman and his best friend —
in bed and having fun.
He’s crawling down the corridor
on his hands and knees —
old Charlie stole the handle and
the train won’t stop going —
no way to slow down.
He hears the silence howling —
catches angels as they fall.
And the all-time winner
has got him by the balls.
He picks up Gideons Bible —
open at page one —
old Charlie stole the handle and
the train won’t stop going —
no way to slow down.
10 Μαρτίου, 2014
fedon palios
Με αφετηρία την οδοντιατρική 