Marijuana, Once Divisive, Brings Some Families Closer

 

 

 

 

 

Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο από τους New York Times εδώ.

On Spanking (seminar about being an active viewer)

Liberal Viewer’s Channel

Saturday Come Slow (Things We Created On The Way)

Instructions

1. Use earphones

2. Be in a quiet place

3. Pay attention

About

Dir.: Adam Broomberg and Oliver Chanarin / UK / 2010

Filmed inside Cambridge Universitys anechoic chamber (designed to create total silence) and featuring former Guantanamo Bay detainee, Ruhal Ahmed, this short by Adam Broomberg and Oliver Chanarin is a reflection on Ahmeds experiences whilst in detention (particularly how he was interrogated using high-volume music) and about the use of human sound on the body.

More from the directors: http://www.choppedliver.info/

music: Massive Attack featuring Damon Albarn
«Saturday Come Slow» from their album Heligoland
http://massiveattack.com/

Now playing (Σκόνη, Πέτρες, Λάσπη by Πουλικάκος Δημήτρης)

Τι να λέμε τώρα.

Έχει και καύσωνα…

Σα να μην πέρασε μια μέρα. Η μόδα μόνο άλλαξε και… α ναι: απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους.

Το ‘Μεταφοραί ο Μήτσος’ το πρωτοάκουσα αρχές της δεκαετίας του ’80. Τα seventies ήταν πολύ κοντά, τα κασκόλ ήταν μακριά, όπως και τα μαλλιά και τα μούσια. Όλοι οι μεγαλύτεροι θεωρούνταν μπαρουτοκαπνισμένοι από πορείες, κρατητήρια, φάπες από τους πανταχού παρόντες αστυνομικούς και η ελληνική μουσική θριάμβευε σε κάθε είδους φεστιβάλ και σύναξη, κυρίως επαναστατικού τύπου τραγούδια με ολίγη από συντροφικούς έρωτες και Καζαντζίδη. Η μουσική του Πουλικάκου ήταν, εξ αρχής, απαιτητική: λιγότερο προσβάσιμη από του Νιόνιου, πιο περίπλοκη από τις αναζητήσεις του Παύλου, με πολλές επιρροές από Beefheart και Zappa, απαγορευμένη για αγοράκια μεσοαστικών οικογενειών όπως εγώ. Εκεί στην εφηβεία, όμως, άρχισε να κάνει νόημα στο κεφάλι μου αυτός ο χορός στα σύνορα της σάτιρας, του πολιτικού σχόλιου και της ροκ αυθάδειας.

Γενικά, μη μασάτε.

Με αγάπη στον στον εξ Αμφίσσης μέντορα.

Enjoy.

Αέρας

Ο Bobby Mc Ferrin ερμηνεύει το μουσικό κομμάτι με τον τίτλο Air on the G string του J.S.Bach (Orchestral Suite No. 3 in D major, BWV 1068).

What is happening, ladies and gentelmen?

Γιατί, μερικές φορές, νιώθουμε ότι χάθηκε η μπάλα; Λες και δεν προσέχουμε αρκετά στο μάθημα και ο δάσκαλος ρωτάει: Διακάκη, διάβασε παρακάτω!!!! Και διαπιστώνεις ότι έχεις μείνει πέντε λεπτά πίσω στην παράδοση. Μόνο που, αυτή τη φορά, η πληροφορία είναι κάτι περισσότερο από την Ιστορία Νεωτέρων Χρόνων ή την Τριγωνομετρία. Τώρα, υποδέχεσαι τον Δάσκαλό σου στο καθιστικό του διαμερίσματος, καθώς σε κοιτάει επίμονα από τον τηλεοπτικό σου δέκτη ρωτώντας: ΦΟΒΑΣΑΙ; ΟΧΙ ΑΡΚΕΤΑ; ΣΥΝΕΧΙΖΩ.

Και οι εικόνες γλυστράνε εμπρός σου, σαν όνειρο, δημιουργώντας περιπολίες και τάγματα θανάτου,  σαπισμένα χαμόγελα, φουσκωμένα χείλη, χορτασμένες κοιλιές, θρησκευτικά κυρήγματα, ερωτικές επιθυμίες, ανήσυχα βλέμματα, μισοτελειωμένες κουβέντες, κακοπληρωμένες γκουβερνάντες, λαδωμένους διευθυντές… etc etc etc Και μέσα στην σκέψη σου εισχωρούν, αβίαστα, η ιδέα της ασφάλειας, η ανάγκη για τάξη, η επιθυμία για τακτοποίηση. Η σκοτεινή πλευρά της αρμονίας.

Γιατί, ladies and gentelmen, η αληθινή αρμονία προκύπτει από την σύνθεση των αντιθέτων. Από την συνήχηση ετέρων και αλλήλων. Από την τέχνη της συμφωνίας σε ένα κόσμο διαφωνίας, ασυμφωνίας και παραφωνίας. Από τον εναγκαλισμό του φόβου. Από την παραδοχή της φθαρτότητας. Από την κατανόηση του μεγαλείου της συνύπαρξης. Από την απόφαση να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να ζήσουμε, παίρνωντας βαθιά ανάσα για να γεμίσουμε τα πνευμόνια μας αέρα.

Χρειάζεται πολύ κόπο για να ξεχάσεις την κακοποίηση που έχεις υποστεί.

Από τότε που γεννήθηκες και πιο πριν.

Σε μία χώρα που στραγγίστηκε από εμφύλιους σκοτωμούς, σοδομήθηκε από ημίτρελλους δικτάτορες, αγοράστηκε και πουλήθηκε από τρίτους -εχθρούς και φίλους.

Πολίτες που μεγάλωσαν με στρεβλή εικόνα για την ιστορία του τόπου τους, με μασημένες αλήθειες και χαδάκια στο υπογάστριο, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εκκολάπτει εργάτες και κηφήνες ταυτόχρονα, εγκλωβισμένοι στα σύνορα της οικογένειας, της γειτονιάς και της πολυπόθητης πρωτεύουσας.

Σε ένα σύστημα υγείας που έκανε το μπαξίσι κανόνα και την αρρώστια όργανο απομύζησης χρημάτων, για κάποιους σημαντικούς και σπουδαίους.

Πόλεις που αντιγράφουν η μία την άλλη στην κακογουστιά, την απανθρωπιά και την αναλγησία για εκείνον που δεν έχει αυτοκίνητο παρά ένα αναπηρικό καροστάκι.

etc etc etc

Χρειάζεται κόπος, πράγματι, για να σταματήσεις να φοβάσαι και να κοιταχτείς στον καθρέφτη. Να χαϊδεψεις τις ουλές, να περιποιηθείς τους μώλωπες και τα μαυρισμένα μάτια, να βάλεις στην θέση τους εξαρθρωμένα μέλη και να περπατήσεις στο κανονικό Κόσμο. Με αξιοπρέπεια και ταπεινότητα. Μήπως και γίνει η Ανάσα σου  Λόγος και Αέρας για τους άλλους.

«Πια δεν βρίσκω ποιος είναι ανώτερος, για να τον ακολουθήσω, ούτε ποιος είναι κατώτερος, για να μ’ ακολουθεί»

Antonio Porcria, Φωνές 674 (Εκδ. Ίνδικτος,, 2004)

We are accidents…

… waiting to happen.

A long Friday (4 μήνες Ψ.Ν.Π.Ο.)

Μεγάλη γιατί αργεί να περάσει.

Ο θρήνος κρατάει σχεδόν για πάντα και ο πόνος αλλάζει τον τρόπο που κυλάει ο χρόνος.

4 μήνες στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο και τα πρόσωπα γεμίζουν το κάδρο, τόσο πολύ που δεν χωράει καμία σκέψη, κανένα άγγιγμα, ούτε μία καλημέρα κάποιες φορές.

Και σκέφτομαι, Μεγάλη Παρασκευή, κάθε ένα πρόσωπο που με έφερε στην Κατερίνη εργάτη και εργολάβο μαζί.

Το Νίκο από την Πτολεμαϊδα, που με έμαθε να βλέπω τους ψυχασθενείς σαν φίλους και συγγενείς.

Την Α. γιατί η καρδιά της βλέπει άλλο κόσμο από τα μάτια της.

Τον Νίκο, που επιμένει να αγαπάει την αγάπη, μόνο που αυτή δεν ανταποκρίνεται.

Την Κατρίν, γιατί το τραγούδι της είναι μεγαλύτερο από όσα ζει καθημερινά στην ζωή της.

ΤηνΈφη, που επιμένει να θυμάται ότι είναι άνθρωπος.

Τον Αντώνη, που αρνήθηκε το όνειρο των γονιών του και βυθίστηκε στο δικό του.

Τον Γιώργο Δ., που αποκύρηξε την οδοντιατρική για την ιστορία της τέχνης.

Την Ελένη Ζ., που αποκύρηξε την οδοντιατρική για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Τον Βασίλη, που προσπαθεί να ζήσει ανθρώπινα σε απάνθρωπες συνθήκες.

Μεγάλη Παρασκευή, που η απώλεια μετράει με παρουσίες, καθώς δεν λέει κυλήσει ο χρόνος που μας έχει στριμώξει στην γωνία, όπως ο δάσκαλος για τιμωρία και παραδειγματισμό.

Δεν μαθαίνουμε.

Πενθούμε.

Τέτοιες μέρες θυμάμαι την λύπη και αγκαλιάζω τις εκφάνσεις της σαν νάταν παιδιά μου.

4 μήνες που αρχίζω να καταλαβαίνω ότι πέρα από το σώμα, κάτω από τις συνταγές, πίσω από τα θαυματουργά κουτάκια με φάρμακα βρίσκονται άνθρωποι. Άγνωστοι κόσμοι, αδιάβατοι και μελαγχολικοί.

Τι να πενθούν άραγε;